Dziewczyny, reż. Gosia Wdowik

Ten spektakl już raz się wydarzył. Zgodnie z zasadą eksperymentu.
Ten spektakl wydarza się znowu. Zgodnie z praktyką recyklingu. 
Ten spektakl wydarzy się jeszcze raz – w przyszłości. Zgodnie z zasadą najdłuższego suspensu. 

Pierwszy raz spotkałyśmy się ze Stefą, Mimi, Jagodą, Wiktorią i Polą w 2016 roku. Przygotowywałyśmy wspólnie  spektakl „Dziewczynki” w Teatrze Studio, w którym chciałyśmy opowiedzieć o doświadczeniu bycia dziewczynką oraz o tym, jak jej ciało – i symboliczna postać – funkcjonuje w kulturze. Spektakl był grany przez dwa lata, a więc w jego trakcie bohaterki zaczęły się zmieniać. Wyrastały z kostiumów i wyrastały ze scen. 

Ich dojrzewanie zmieniało też spektakl. 

Zainteresowało nas to, w jaki sposób upływ czasu można uchwycić i przekształcić w formę performatywną. Jak opowiadać historię, w której i punkt kulminacyjny i puenta pozostają jeszcze nieznane? Czym jest doświadczanie upływu czasu? Czy czas i historia to zawsze to samo? Wobec wszystkich tych pytań powstał pomysł cyklu przedstawień opowiadających o życiu pięciu bohaterek. Najpierw: Dziewczyny. Potem: Kobiety. Potem – może Babcie. Poza tym wszystkim chciałyśmy pozostać razem w tym procesie dorastania, dojrzewania i starzenia się w zmieniającym się krajobrazie politycznym.

“Dojrzewają, nie lubią swoich zarejestrowanych kamerą dziecięcych portretów, ale ich ówczesne marzenia ciągle są aktualne. Autorki i bohaterki spektaklu chcą się za kilka lat spotkać znowu. Teatralny girlhood może stać się rozpisanym na lata portretem pokolenia dziewczyn urodzonych w pierwszej dekadzie XXI wieku.”
– Katarzyna Janowska, Newsweek

“Jeśli plan się powiedzie, za kolejne dziesięć lat ówczesne kobiety powinny ponownie spotkać się na scenie. To, co pozostanie w ich umysłach po tym procesie, jak opiszą swoje koleżanki i same siebie z przeszłości, pozostaje zagadką, której rozwiązania jestem bardzo ciekawa.“
– Katarzyna Niedurny, Didaskalia