RAPEFLOWER, reż. Hana Umeda

“W jej performansach osobiste doświadczenia zyskują zdecydowanie szerszy, pozaosobisty wymiar i rezonans odnosząc się do takich tematów jak: obecność artystek w przestrzeni publicznej, medialnej i wyobraźni zbiorowej, funkcjonowanie na pograniczu różnych kultur i tradycji, przemoc religijna oraz seksualna. Performerka nie tworzy więc spektakli tylko o sobie i zachęca do odbioru przekraczającego jej doświadczenie.”
Monika Kwaśniewska “Przetrwanki”, “Dialog”

Ile trwa odmrożenie zgwałconego ciała? W jaki sposób pomocna może być w tym praktyka klasycznego japońskiego tańca jiutamai? Czy jest on jest wyzwoleniem, czy opresją? A może jednym i drugim?
W RAPEFLOWER Hana Umeda przywołuje tradycję XIX-wiecznej sztuki wykonywanej w Japonii wyłącznie przez kobiety. Wielu z nich przynosił doświadczenie przemocy – w niewielkich pomieszczeniach i w trakcie zamkniętych pokazów bywały ofiarami nadużyć seksualnych. Ruch, napięcie ciała, jego zamknięcie i zamrożenie – na to wszystko zwracały uwagę mistrzynie jiutamai przekazujące wiedzę kolejnym pokoleniom tancerek. Jedną z nich jest Hana Umeda.

“Identyfikując się jako przetrwanki, często milczymy” – mówi Hana Umeda. “Nie chcemy, aby na nasze żywe ciała była projektowana figura ofiary. Stajemy się niewidzialne przez ucieczkę od postrzegania jako obiekty litości. Unikając konfrontacji z doświadczeniem gwałtu skazujemy się na przymus powtarzania traumatycznej sytuacji lub jej aspektów w poszukiwaniu utraconej kontroli.
Jak uczciwie mówić o gwałcie? Jak umiejscowić własne doświadczenie pomiędzy tabuizacją a pornografizacją? RAPEFLOWER to śledztwo przeprowadzane na terenie własnego ciała. To doświadczenie przemocy seksualnej —zarówno własne, odziedziczone i wyuczone — przeplata się ze strategiami obronnymi i strategiami przetrwania. Jest czymś cielesnym, a nie dyskursywnym. To także opowieść o gwałcie rozumianym jako stan, a nie tylko pojedyncze zdarzenie.
Lukrecja z rzymskiej legendy po doświadczeniu gwałtu ze strony Sekstusa Tarkwiniusza popełnia samobójstwo, stając się w ten sposób na wieki przykładem kobiecej cnoty, choć dziś jej śmierć możnaby interpretować jako konsekwencję PTSD. Jednak Artemisia Gentieleschi, barokowa malarka, która wielokrotnie przedstawiała Lukrecję w swoich obrazach,  przepracowała własną traumę gwałtu właśnie poprzez twórczość artystyczną, stając się jedną z pierwszych uznanych malarek w europejskiej historii sztuki. Czy scena, na której wystawiam na widok publiczny swoje zgwałcone ciało i zabieram głos we własnym imieniu, jednocześnie ucieleśniając doświadczenia przemocy seksualnej pokoleń tancerek, może stać się przestrzenią emancypacji i uzdrowienia?”