Czarny to mój szczęśliwy kolor, chor. Michał Przybyła

Czarny kolor to przestrzeń marzeń i wyobrażeń.
Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się̨ pierwsze pokazy tańca.
Czarny kolor to peleryna, maska i tarcza.
Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego.
Czarny kolor to rozwarstwianie i rozbrajanie.
Czarny kolor to wdech i wydech.

Jaką rolę w procesie integracji ciała ma oddech? Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy –
w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji, odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji.

Spektakl Michała Przybyły (choreografia i wykonanie) i Marcina Miętusa (dramaturgia) porusza zagadnienie dezintegracji ciała, stanowiącego archiwum gestów i emocji. Jak ująć własne doświadczenia za pomocą ruchu? Czy taniec może być świadectwem przemiany? „Czarny to mój szczęśliwy kolor” opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości.
To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej
integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.

„Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu
i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz
kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić
o tym głośno.” – Michał Przybyła