Menu
Menu
Jak wygląda Twoja rodzina?
Czy jesteście blisko?
Masz rodzeństwo?
Jakie było Twoje pierwsze wypowiedziane słowo?
Ulubione wspomnienie z dzieciństwa?
Czy rodzice czytali Ci bajki na dobranoc?
Czuł_ś się zrozumian_? Akceptowan_? Kochan_?
Słyszący rodzice nie mogą przewidzieć, że dziecko urodzi się głuche. Od początku
doświadczają problemów komunikacyjnych ze swoim dzieckiem. Przeżywają gniew, lęk,
poczucie winy, a wreszcie żałobę z powodu utraty dziecka, jakby ze względu na brak
wspólnego języka nie mogli stworzyć z dzieckiem więzi. Często nie są przygotowani na inną
formę komunikacji, którą umożliwia język migowy. Próbują wyleczyć głuchotę dziecka w
nadziei, że dziecko będzie „normalne” lub dostosuje się do słyszących, stwarzając pozory
normalności. Wyobrażają sobie, że dziecko dorastając bez znajomości języka polskiego i
umiejętności fonicznego mówienia, nie będzie kompletnym człowiekiem. Dla państwa
polskiego głuchy również nie jest kompletnym człowiekiem, kompletnym członkiem
społeczeństwa. Jest milczącym cudzoziemcem mieszkającym w Polsce. Ma swój język, swoją
kulturę, swoją społeczność, które pozostają niewidzialne i niezrozumiałe dla większości. 90%
głuchych dzieci ma słyszących rodziców, co oznacza, że 90% głuchych dzieci doświadcza
trudności komunikacyjnych ze swoimi najbliższymi.
Ja, Daniel – reżyser tego spektaklu – również zaliczam się do tej grupy.
Rytuał Miłosny to opowieść o magii, która daje głos i wzmacnia poczucie bycia razem.
Chcemy być głośno o naszych doświadczeniach.
Chcemy być głośno o naszych relacjach.
Chcemy być głośno o naszym języku, o naszej komunikacji, o naszej wspólnocie.
Chcemy być głośno o naszej miłości.
koncepcja i reżyseria: Daniel Kotowski
scenariusz: Daniel Kotowski we współpracy z Alicją Kobielarz
dramaturgia: Alicja Kobielarz
występują: Marta Abramczyk, Daniel Kotowski, Adam Stoyanov
kostiumy i scenografia: Daniel Kotowski
konsultacje: Anka Herbut, Aleksander Prowaliński, Marta Ziółek, Szymon Dobosik
fot. Juliana Moska
Rytuał miłosny nie jest spektaklem edukacyjnym. Choć na pewno jest jednym z narzędzi propagowania ważnego dla Kotowskiego postulatu politycznego: wpisania języka migowego do konstytucji jako języka mniejszości. Jednak przede wszystkim spektakl buduje na scenie, przynajmniej na godzinę, uniwersum, które pozwala nawiązać kontakt. Po spektaklu w Komunie publiczność nie klaskała. W całości zareagowała „żarówkami”, jak nazywa się gest niemych oklasków, i głośnym tupaniem. Kontakt został nawiązany.
Anna Pajęcka „Dwutygodnik”
Daniel Kotowski – artysta wizualny i performer. Ukończył Wydział Architektury Wnętrz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, robi doktorat na Akademii w Gdańsku. W swoich pracach podejmuje temat odmienności, pokazuje perspektywę Głuchych, stawia się w roli przewodnika. Pisze o sobie:
Jestem wyznacznikiem niekompletności, niezgodnym z normą, bo jestem Głuchy i nie posługuję się mową. Opowiadając o niekompletności i kompletności w wymiarze egzystencjalnym, analizuję ich potencjał. Rozważam możliwość spełnienia oczekiwania kompletności albo wyrażam protest przeciwko niemu. Szukam granicy ambiwalencji. Moja praktyka artystyczna jest punktem wyjścia do refleksji o sposobach istnienia. Opiera się na badaniach, w których wykorzystuję historie niekompletnych i kompletnych. Obserwuję ich doświadczenia oraz ich relacje międzyludzkie. Sposób, w jaki jesteśmy postrzegani przez inne jednostki. Moje prace dotyczą mechanizmu władzy nad biologią, komunikacji społecznej i językowej oraz polityki społecznej. Często odnoszą się do pojęcia biowładzy i biopolityki. Na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji rozwijam autorską strategię zarządzania swoim narzędziem komunikacji lub ciałem. Przywracam pamięć o niekompletności. Posługuję się różnymi formami wypowiedzi, wykonuję performans, projektuję, tworzę instalacje, fotografie, obiekty i filmy wideo.
Spektakl dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu HUB Kultury KW.
