Menu
Menu
Trwająca od sierpnia 2020 roku białoruska rewolucja rzadko jest tematem żartów. Szczególnie represjonowanym uczestniczkom i uczestnikom nie jest do śmiechu. Sama będąc Białoruską, która jedną nogą wdepnęła w antyłukaszeńskie protesty, a drugą w organizacje pomocy humanitarnej dla prześladowanych częściej mam łzy w oczach niż uśmiech na ustach. Wewnętrzna perspektywa powoduje jednak, że używam satyry i czarnego humoru aby się zdystansować i ulżyć sobie i towarzyszkom w tej surrealistycznej sytuacji. Przy okazji móc przybliżyć i opisać w szczegółach nieznaną codzienność aktywistki.
Z perspektywy pełnej sprzeczności, jak mój kraj; feministyczno-konserwatywnej, chrześcijańsko-antykościelnej, lewacko-solidarnościowej.
W swojej artystycznej naiwności wymyśliłam, że dla upchania tego kulturowego eklektyzmu w wydarzeniu performatywnym będzie stand-up. Równie bliski i adekwatny do obecnej sytuacji jak wąsy baćki na twarzy Niny Bagińskiej. Ocierałam się już o tę formułę w przeszłości, biegając w stroju messengerki poważnych debatach o przyszłości kultury, performując dziadka mroza w ośrodkach dla nowaków, czy występując jako kandydatka na miss w czasie własnych i cudzych wernisaży wystaw.
Kurator Sebastian Cichocki podsumowuje moją twórczość: „Jana Shostak która używa sztuki jako wytrychu, włamując się do innych pozaartystycznych systemów takich jak język polski, religijna pielgrzymka czy konkurs piękności”.
Bez śmiechu nie ma rewolucji!
artystka, która od 2020 została aktywistką. Realistka, która żąda niemożliwego. Na co dzień używa feminatywów. Wierzy w skuteczność sztuki, solidarność, siłę współpracy w kulturze. Doktorantka na UAP. Od 2016 roku świadomie używa mediów masowego przekazu jako platformy do rozpowszechnienia swoich działań ze sfery sztuki/aktywizmu. Codziennie o 18:00 (do końca rewolucji i o jeden dzień dłużej) współtworzy pomnik czasowy minuta krzyku dla Białorusi. Współreżyserka filmu „Miss Polonii” (prod. WFDiF, współreż.Jakub Jasiukiewicz). Reprezentuje obywatelską inicjatywę wsparcia osób zmuszonych do ucieczki z Białorusi nowaczek/ów „Partyzanka”.
Spektakl dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Scena Prezentacji KW.
