Grupa artystyczno-społeczna o anarchistycznych korzeniach. Zajmowała się głównie działaniami z pogranicza teatru, teatru ruchu plastycznego oraz sztuki performance’u. Realizowała również interdyscyplinarne działania wykraczające poza obszar sztuki. Angażowała się w projekty lokalne i animowanie życia kulturalnego Otwocka. Przez kilka lat prowadziła alternatywne schronisko w podwarszawskiej wsi Ponurzyca oraz edukację ekologiczną (zieloną szkołę) dla dzieci z tej okolicy. Wydawała nieregularnik Info i Info2, prowadziła w Otwocku pirackie radio Czosnek i małą galerię (Biuro/Galerię).

Organizowała koncerty, wystawy, prelekcje. Włączała się w kampanie zaangażowane społecznie. Współpracując m.in. z Amnesty International, Fundacją Inna Przestrzeń, zorganizowała kilkadziesiąt perfomance’ów na tematy społeczne (m.in.: „Futra dla zwierzaków”, 1995; „Święto Wisły”, 1995; „50. rocznica uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka”, 1998; „10. rocznica masakry na placu Tiananmen”, 1999; „Symulator stania w korku”, 2001; „Viva Zapata! Charytatywa na rzecz autonomicznej szkoły i kliniki Indian Chiapas”, 2002; „Stop torturom”, 2007; „Alternatywne otwarcie igrzysk olimpijskich” 2008; „Powstanie 1944 – Siedzenie” 2009).

W latach 2002–2003 w ramach grupy działała „kobieca frakcja” Femina Fabra, która wyprodukowała m.in. spektakl „Halki”.

Od 2005 roku Komuna Otwock na stałe działała w Warszawie, początkowo w fabrycznej hali w zburzonych obecnie zakładach VIS na Woli, od 2007 w kamienicy na ul. Lubelskiej 30/32 na Pradze.

Zainteresowanie teatrem alternatywnym zaczęło się w latach 90. – od ulicznych akcji i performance’ów („Rytuał”, 1992, „Lot na Marsa”, 1994), przez akcjo-spektakle („Stefan albo sens życia” 1995, „Iluminacja”, 1997, „Nietzsche”, 1998) i ewoluując, stało się najważniejszym środkiem wyrazu grupy.

Spektakle i akcje KO to oparte na autorskich tekstach kreacje zbiorowe. Na różne sposoby odnosiły się do najprostszych, ale i najistotniejszych pytań człowieka – istoty społecznej („czy inny świat jest możliwy?”, „czy możliwa jest dobra rewolucja?”). Nie tylko odzwierciedlały stan świadomości społecznej, ale i zachęcały do autoanalizy i podjęcia trudu samodzielnej aktywności.

Styl Komuny to połączenie performance’u, koncertu (spektaklom towarzyszy grana na żywo muzyka), działania plastycznego, elementów tańca. KO chętnie korzysta również z multimediów. W wypranych z emocji, energetycznych i silnie zrytmizowanych przedstawieniach widać fascynację precyzyjnym minimalizmem, japońskim No czy physical theatre, a także autoironiczne podejście do funkcji „Teatru” i roli „Aktora”.

Roman Pawłowski, krytyk teatralny „Gazety Wyborczej”, po obejrzeniu trylogii „Dlaczego nie będzie rewolucji” napisał: „Przedstawienia Komuny Otwock są dzisiaj najbardziej polityczną manifestacją polskiego teatru – nie tylko ostrzegają przed ideologiami, ale i przed brakiem aktywności. Uczą samodzielnego myślenia, podważają oczywiste prawdy i zadają niewygodne pytania”.

W 2008 Komuna Otwock rozpoczęła projekt Co-2-tygodnie-show: cykl artystycznych akcji teatralnych i muzycznych, będących szybkim komentarzem do aktualnych wydarzeń politycznych i społecznych lub też odnoszących się do ważnych dat, historycznych rocznic i świąt (m.in. „Rekonstrukcja wydarzeń marcowych”, „Sierakowski, kto ty jesteś?”; „Atom? dla Polski”; „My kobiety”). Równolegle, w cyklach prowadzonych we współpracy z kuratorami i kuratorkami: Krzysztofem Żwirblisem („Możliwa, Niemożliwa? (demokracja). Sztuka o demokracji”), Adamem Mazurem („Doświadczenie wewnętrzne. Od polityki do sztuki i z powrotem”), Ewą Majewską („Polityka radykalna – laboratorium komunikacji społecznej”), Kają Pawełek („Eksterytoria. W poszukiwaniu momentów wspólnoty”), eksplorowane były związki sztuki z polityką i społecznym zaangażowaniem. Performance’om, instalacjom, koncertom towarzyszyły wykłady, dyskusje z zaproszonymi gośćmi, prezentacje dj- i vj-ów, pokazy filmów.