Chociaż tytuł jaki nadaliśmy dzisiejszemu spotkaniu brzmi groźnie, nie chcemy tu i teraz stawiać niczego na ostrzu noża, krzyczeć czy wywoływać awantur.

Podtytuł wydarzenia zaprasza nas do wspólnej przestrzeni rozmowy o ekosystemie. Pewnie wszyscy wiemy, jak działa ogródek: tu trzeba podlać, tam przyciąć, zostawić miejsce na trawę i chwasty. Wszystkie rośliny razem tworzą ogrodowy ekosystem. Umiejętnie pielęgnowany może się pięknie rozwijać, zaniedbany usycha lub porasta nawłocią. Tak samo żaden podmiot kultury nie działa w pustce, a decyzja pozornie odległa od naszej cząstki świata, wpływa na jego stan i perspektywy.
Warszawski ekosystem sztuk performatywnych to mieszanka: dobrych i złych decyzji zarządczych, podmiotów historycznych i ciągle pojawiających się nowych bytów. Dominują w nim instytucjonalne teatry repertuarowe z zespołami, które cząstkowo otwierają się na nowe idee, także w zarządzaniu, i coraz chętniej przejmują rozwiązania przetestowane przez podmioty kultury niezależnej. Horyzont przytłaczają nowe potężne wyzwania finansowe: budowanie nowych instytucji, a potem ich utrzymywanie.

Zrównoważeniu ekosystemu nie sprzyja obowiązujący system prawny, opisujący rzeczywistość sprzed lat, choć pojawiły się nowe narzędzia, zjawiska i wyzwania, nowe osoby twórcze i nowe potrzeby.

Dwie ostatnie dekady to mozolnie wypracowywane i wprowadzane zmiany: włączenie mieszkańców i mieszkanek miasta w tworzenie dokumentu polityki kulturalnej, coraz powszechniejsze konkursy na dyrektorów instytucji, preferencyjne stawki na lokale dla kultury, wprowadzenie wieloletniego finansowania w konkursach dotacyjnych dla organizacji pozarządowych, czy docenienie roli edukacji kulturalnej.

Udało się wprowadzić wiele dobrych zmian, choć wymagało to ogromnej wytrwałości. Jednakże podpatrując naszych europejskich sąsiadów, zwłaszcza niemieckie systemy zarządzania kulturą, zadajemy sobie pytania: czy to już wszystko? co w naszym ekosystemie nie działa najlepiej?, co można w nim zmienić na lepsze? co domaga się pilnej interwencji?
Na początek stawiamy tezę, że warszawski system sztuk performatywnych potrzebuje mocnego i stabilnego (niezależnego) domu produkcyjnego, połączonego z dobrym i trwałym systemem stypendialnym i rezydencyjnym. Uważamy, że Warszawa potrzebuje stabilnej przestrzeni dla tańca. Uważamy, że należy otworzyć się na wspieranie infrastrukturalne sektora niezależnego.

Tymi trzema tematami chcielibyśmy zacząć dyskusję, choć lista tematów jest o wiele dłuższa. Liczymy na wzajemną otwartość i szacunek, bo przecież kierunek mamy jeden: dobre życie w naszym mieście. My nie wyobrażamy go sobie bez wolnej twórczości i bez sztuki.

Mamy nadzieję, że tym spotkaniem zainicjujemy nowy cykl debat o ekosystemie kultury w Warszawie. I jeśli mamy nadzieję, że nawet jeśli uda się w ciągu kilku najbliższych lat zrealizować tylko część postulatów, to i tak będzie to krok w dobrym kierunku.