HELLO DARKNESS MY OLD FRIEND

O kuratorze:

Markus Öhrn (1972) jest szwedzkim artystą wizualnym zajmującym się wideo, instalacjami dźwiękowymi i performansem. Jednak kontekstem, w jakim prezentuje swoją twórczość, jest głównie teatr. Öhrn zadebiutował w 2010 roku spektaklem „Conte d’Amour”, który zdobył pierwszą nagrodę na Impulse Theater Festival w Niemczech w 2011 roku. „Conte d’Amour” stał się później pierwszą częścią trylogii, w której znalazły się także „We Love Africa and Africa Loves Us” (2012) oraz „Bis zum Tod” (2014). Prace te były pokazywane na festiwalach i w teatrach na całym świecie, m.in. Theatertreffen w Berlinie; Wiener Festwochen w Wiedniu; Festival d’Avignon; Festival Transamerique w Montrealu; Theater Der Welt oraz w Nowym Teatrze w Warszawie

W 2015 roku Öhrn zaczął eksperymentować z projektami site-specific i formatami seryjnymi. Pierwszą pracą powstałą w ten sposób była „Azdora”, w której udział wzięły lokalne gospodynie domowe – stworzyły one blackmetalowy zespół, który występował przez dziesięć kolejnych dni. „Azdora”, pierwotnie zrealizowana dla włoskiego festiwalu Santarcangelo, była pokazywana na Biennale w Wiesbaden w 2016 roku i na scenach w całej Europie z nową obsadą lokalnych gospodyń.

Spektaklem w formie serii był także „kalendarz adwentowy” składający się z 24 utworów granych przez 24 dni w berlińskim teatrze Volksbühne w grudniu 2015 roku; oraz jedenastodniowy spektakl „Wir Sind die Guten” (Jesteśmy dobrzy), również w Volksbühne w 2017 roku. Inne spektakle to: pięciogodzinny „Häusliche Gewalt” (Przemoc domowa) z 2018 roku i jego kontynuacja w formie niemego filmu z 2019 roku „3 Episodes of Life” (Trzy sceny z życia), prezentowana niedawno w warszawskim Nowym Teatrze.

Öhrn uważa, że jego podejście do teatru, w którym istotne jest trwanie i kontinuum czasowe, stanowi antidotum wobec „starannie zapakowanych i przeprodukowanych towarów, którymi jesteśmy nieustannie karmieni jako społeczeństwo. Chodzi mi o to, by widzowie musieli poświęcić swój czas – i siebie samych – na pracę przy odbiorze sztuki, zamiast po prostu doświadczyć czegoś, co jest podane w łatwej do przyswojenia, lekkostrawnej formie. W czasach VOD straciliśmy umiejętność czekania na następny odcinek i zastanawiania się, co wydarzy się dalej. Dlatego zależy mi na tym, by w moich pracach było dużo czekania i by trwały one naprawdę długo. Dzięki temu powstaje głębsze połączenie z tematem lub historią, którą chcę opowiedzieć”.

W Polsce Öhrn stworzył spektakl „Bohaterowie przyszłości” w Komunie Warszawa (2014) oraz „Sonatę widm” w Nowym Teatrze w Warszawie (2017).