premiera 9 grudnia 2012
Przystanek 1: Akademia Ruchu
Pierwszy raz z Akademią Ruchu zetknęliśmy się blisko 20 lat temu za sprawą naszego wykładowcy – Juliusza Tyszki. Był to jego sztandarowy przykład na to, jak o teatrze można myśleć, jak wyznaczać w nim nowe granice. Wówczas nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę, jak bardzo zaważy to na naszych dalszych losach. Z perspektywy czasu, analizując zrealizowane przez nas happeningi, akcje i spektakle, odkrywamy wiele tych świadomych i tych nieuświadomionych inspiracji, a nawet polemicznych odniesień.
Kolejną możliwość odkrywania potencjału przestrzeni otwartej dał nam festiwal maltański. To dzięki niemu poznawaliśmy Turbo Cacahuete, Générik Vapeaur czy legendarny The Living Theatre. Kolejnych przykładów z pewnością jest jeszcze więcej i grzechem byłoby nie wymienić tu np. „Goździków” Piny Bausch.
Inspirowani doświadczeniem innych postanowiliśmy odkrywać MIASTO na własną rękę.
Nauczyliśmy się widzieć je własnymi oczami i opowiadać własnym językiem. Postrzegać jako inspirujący, intrygujący, bezustannie pulsujący konglomerat ludzkich emocji.
Miasto teatralizowane, wytrącane z rutyny, jako przestrzeń w święcie, wspólnocie, ale i miejsce prowokacji, partyzantki miejskiej, poddane wnikliwej obserwacji i krytycznej interwencji.
Przystanek 2: RE//MIX
Remiks w odniesieniu do teatru jest pojęciem bardzo subiektywnym, nie rządzi się bowiem żadnymi jasnymi regułami. Jakkolwiek w muzyce jest dość jasne, że opiera się on na zapożyczeniu formalnym, tak w teatrze może sięgać również do – wspólnej z oryginałem – istoty czy przesłania. Kiedy podejmowaliśmy się udziału w cyklu re//mix, było dla nas oczywiste, że chcemy wybrać dzieło artysty czy formacji, które jest dla nas szczególnie ważne. Emocje zawsze były dla nas w teatrze istotniejsze niż najgenialniejsze nawet formalne rozwiązania, którego jak każdego narzędzia – używać można mniej lub bardziej trafnie.
Przystanek 3: Autobus
„Autobus” Akademii Ruchu to więcej niż spektakl, to niezwykłe, poruszające i graniczne doświadczenie. To dzieło skończone, nie pozostawiające właściwie pola do dyskusji. Odważne i radykalne, stawiające widza w trudnej i niekomfortowej sytuacji. Prowokujący, syntetyczny „żywy obraz”, budzący skrajne emocje.
Niestety nie mieliśmy sposobności obejrzenia tego spektaklu. Nasze wyobrażenia oparte są na własnych intuicjach, kilku rozmowach, opisach i krótkim materiale filmowym. Mimo to decydujemy się zremiksować „Autobus”, by zmierzyć się z legendą – choć pewnie raczej z własnymi o niej wyobrażeniami.
Z pewnością nigdy byśmy się na to nie porwali, gdyby nie fakt, że Akademia Ruchu sama podjęła artystyczną polemikę, wychodząc z tym doświadczeniem w przestrzeń otwartą, realizując w Wetlinie happening, który dziś funkcjonuje pod nazwą „Autobus II”.
Chcemy, by praca nad re//mixem stała się twórczą konfrontacją z realizacją Akademii Ruchu. W takim przypadku wzięcie na warsztat cudzego dzieła to tyle samo, co ustanowienie punktu odniesienia w refleksji nad własnym dorobkiem i dookreślaniu swojej teatralnej tożsamości.
Przystanek 4: 9 grudnia 2012
Naszym naturalnym środowiskiem jest przestrzeń otwarta, miasto – żywy organizm, surowy i do bólu szczery recenzent. Przed nami nie tylko zadanie, by skonfrontować się z Akademią Ruchu, ale również odnaleźć się w nowych warunkach – sali teatralnej. Konwencjonalność przestrzeni scenicznej rodzi w nas teatralną krnąbrność i niezgodę. Mamy nadzieję przekuć je w powodzenie naszej pracy.
Chcemy dociec tego, co dla nas stanowi istotę, by na nowo, wcielona w nasz twór, mogła skutecznie i silnie oddziaływać. Za punkt wyjścia przyjmujemy zasadę odwrotności, przewrotności i zaprzeczenia. Punkt dotarcia określamy jako przyległy, styczny i zbieżny.
Po pokazie odbędzie się spotkanie z twórcami, prowadzone przez Arka Gruszczyńskiego (Fundacja Nowej Kultury Bęc Zmiana).
//Teatr Strefa Ciszy
Powstał w 1993 roku w Poznaniu, od początku do teraz kieruje nim Adam Ziajski. Od początku istotną rolę w działaniach Strefy miała interaktywna relacja widza i aktora oraz żywioł karnawałowej, ludycznej zabawy, czego przykłady stanowią kultowe już spektakle Judasze, Wodewil Miejski czy Sąsiad 2000. W wielu ich realizacjach humor i zabawa stawały się przewrotnym narzędziem do demaskowania ludzkich zachowań oraz zasad rządzących życiem społecznym, jak na przykład w Postscriptum, Koktajl z martwą naturą w tle czy Nauce Latania, w których zespół podejmował temat uprzedmiotawianie relacji międzyludzkich i pytania o granice wolności. Eksperymenty z różnymi przestrzeniami gry, estetycznymi i teatralnymi konwencjami zaowocowały m.in. widowiskiem zrealizowanym na fasadzie poznańskiego ratusza – Kuranty; kameralnym spektaklem w prywatnym mieszkaniu – Kwatera; spektaklem granym na pływalni – DNA; fantastyczną, plastyczną wizją świata jako zbiurokratyzowanej maszyny przedstawioną w poznańskiej Starej Rzeźni – 36,6.
Akademia Ruchu
Teatr będący jednym z fundamentów polskiego teatru alternatywnego, powstał w Warszawie w 1973 r. Jego założycielem i kierownikiem artystycznym jest Wojciech Krukowski. Od samego początku aktywności Akademia Ruchu jest znana jako „teatr zachowań” i narracji wizualnej. Akademia Ruchu jest grupą twórczą działającą na pograniczu różnych dyscyplin – teatru, sztuk wizualnych, sztuki performance i filmu. Cechy wspólne w procesie twórczym Akademii Ruchu to: ruch, przestrzeń i przesłanie społeczne. Związane z tym jest przekonanie, że radykalizm artystyczny i przesłanie społeczne nie muszą się wykluczać. Prace Akademii Ruchu w otwartej przestrzeni miasta, mające od 1974 roku charakter regularnej, ciągłej aktywności (ponad 600 spektakli, zdarzeń i akcji ulicznych) są pierwszym w kraju przykładem tak systematycznych działań grupy twórczej – poza oficjalną sferą kultu sztuki – w przestrzeni „nieartystycznej”; na ulicach, w domach mieszkalnych i strefach przemysłowych.
fragmenty spektaklu
wykład teatrologa Tomasza Platy wprowadzający do spektaklu
spektakl odbędzie się dzięki wsparciu finansowemu Urzędu m. st. Warszawy w ramach projektu „Teatr jako przestrzeń publiczna” oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
współpraca:
patronat:
