Cezary idzie na wojnę

Krystyna Duniec w „Dwutygodniku”:
„Spektakl Tomaszewskiego, łączący elementy perfomansu o kabaretowym charakterze z operą buffo, wytwarza oryginalny styl choreografii społecznej, w której reżyser twórczo korzysta z dziedzictwa historycznej awangardy. Wszechstronni technicznie aktorzy, doskonale zespołowo równoważąc energię, zdają się korzystać zarówno z teorii rytmiki Emila Dalcroze’a – stymulującej zdolność niezwykle swobodnego, ale zarazem eleganckiego poruszania się w przestrzeni rytmów – z biomechanicznymi inspiracjami Meyerholda. Na prawie pustej scenie aktorzy przy wtórze muzyki wykorzystują jako narracyjne narzędzie swoje ciała, gimnastykując je w gwiazdach i stając się wymarzonymi przez Tairowa akrobatami-tancerzami – z ich dynamiczną ekspresją nie tyle tragiczną, ile komiczną, doprowadzającą do absurdu faszystowskie zapędy wobec ciała i wolności”.
Krystyna Duniec, „Męski fantazje i wojna”, „Dwutygodnik” 2017, nr 216

Aneta Kyzioł w „Polityce”:
„Opresyjna i tłamsząca siła XIX-wiecznego etosu rycerskiego kultywowana przez system edukacji i państwową retorykę, utożsamienie męskości z rzemiosłem wojennym, a patriotyzmu z walką i śmiercią w obronie ojczyzny zestawiona jest ze współczesną męskością: nieheteronormatywną, metroseksualną, pacyfistyczną, autoironiczną, z kategorii E, nie A. Ławka z sali gimnastycznej staje się przeszkodą utrudniającą czołganie się na polu walki, gwiazda wykonywana w nieskończoność i w coraz szybszym rytmie staje się torturą, kult ciała ma zastąpić uczucia, miłość do narodu i państwa – prywatne uczucie do drugiego człowieka. Półtorej godziny świetnej, ciężkiej pracy aktorów, której efektem jest lekki, ale ważny spektakl”.

Mirosław Kocur dla Teatralny.pl:
„Męski rytuał przejścia, rekrutacja poborowych do służby wojskowej, przemienia się w homoerotyczną manifestację antywojenną, obnażając ideową pustkę i fałsz tępego militaryzmu. Pieśni Moniuszki, uwolnione od narodowo-patriotycznej ideologii, ujawniają czyste piękno i głębokie treści. Konfrontacja banalnych zachowań z wielką sztuką prowokuje oczywiście śmiech. Przedstawienie nie przeradza się jednak z wulgarny kabaret. Wszystkie śpiewy i działania fizyczne są bowiem perfekcyjnie wykonywane”.

Paweł Soszyński w „Tygodniku Powszechnym”:
„Gdybym chciał być złośliwy, powie­działbym, że nominacja „Polityki” przy­znana została Tomaszewskiemu głów­nie dzięki spektaklowi Cezary idzie na wojnę z Komuny// Warszawa. W koń­cu komu by się chciało jeździć do Wał­brzycha albo śledzić karierę krakow­skiego dziwaka, którego obecnie określa się jako wizjonera. Tymczasem powstał spektakl bez wielkich pieniędzy, bez teatralnej  technologii, z tego, co pod ręką. Z obrazu Stanisława Moniuszki zawieszonego w toalecie siedziby Komuny w Warszawie i kategorii „E” przyznanej Tomaszewskiemu przez komisję wojskową. Niczego więcej nie było potrzeba. Niepokojąco wypadają tu piosenki wojskowe Moniuszki, zderzone z homoseksualizmem postaci, pragnienie zwycięstwa z czułością i chęcią bycia razem wykonawców. Miłość do ludzi natrafia tu na postulat miłości do ojczyzny”.

Tomasz Plata w „Polityce”:
„Autobiograficzną opowieść o chłopaku odrzuconym przez komisję wojskową (możemy podejrzewać, że z powodu odmienności seksualnej) uzupełniają tam cytaty z choreografii Niżyńskiego i „Śpiewnika domowego” Moniuszki. Wygląda to na jeszcze jedną próbę queerowania narodowego kanonu, kpinę z konserwatywnych mitów. Ale w istocie gra idzie o coś innego. Nie walka o prawa gejów zajmuje Tomaszewskiego. Więcej w nim z campowego estety. Gdyby szukać jego poprzedników, trzeba by wskazać wybitnych scenicznych postmodernistów z linii Petera Sellarsa. Podpowiadają to inne spektakle Tomaszewskiego”.