7 pieśni o awangardzie

Patronat honorowy nad obchodami stulecia awangardy objął prezydent RP Andrzej Duda. Może to ironia losu, a może znak czasu i ostateczny sygnał, aby pojęcie awangardy umieścić pośród eksponatów archeologicznych wymarłych kultur. Głowa państwa wywodząca się z ultrakonserwatywnej partii powinna zwalczać awangardę – ta przecież zawsze zwalczała władzę, która patrzy wstecz, a nie ku przyszłości. Czy zatem duch awangardy umarł ostatecznie?

7 pieśni o awangardzie to elegia, ale też hymn na cześć awangardy, która nigdy nie umiera. Komuna Warszawa dokona symbolicznej rekonstrukcji scenografii spektakli teatralnych z lat 20. Powidoki estetyki scenicznej tamtych lat pozwolą przywołać idee pierwszej teatralnej awangardy: postulaty nowego aktorstwa, zaangażowania politycznego, burzenia czwartej ściany.

Czasem można definiować awangardowe manifesty jako wizje lepszego świata. Z innego punktu widzenia, te same manifesty można interpretować jako ucieczkę przed pędzącym na oślep walcem historii. Bez względu na to, która z tych interpretacji jest właściwa, awangarda zawsze kieruje się KU PRZYSZŁOŚCI.