Amoroso / występ gościnny

„Staraj się zatem serce własne odrywać od umiłowania tego, co widzialne, a samego siebie ku temu, co niewidzialne, kieruj”
Tomasz à Kempis

Teatr Klucz to jeden z niewielu w Polsce zespołów teatralnych współtworzony przez artystów i artystki z niepełnosprawnościami, którzy mimo braku formalnego wykształcenia kierunkowego osiągnęli wysoki poziom profesjonalizacji. W AMOROSO zespół przygląda się miłości – różnym jej formom i przejawom, ale też związanym z nią radościom, cierpieniu czy rozczarowaniom. 

Szczery i intymny spektakl, w którym artyści i artystki opowiadają historię miłości w jej różnych formach. Robią to bezustannie, z oddaniem i bez wyrzutów sumienia. Do końca. Bez końca.
AMOROSO jest dla kochających i kochanych, dla szczęśliwych i spełnionych. Dla zagubionych i porzuconych. Ta prowokująca do myślenia produkcja zadaje pytania. Co tak naprawdę miłość oznacza dla Ciebie? Czy kochasz szczerze? Czy w ogóle chcesz kochać? Co jesteś w stanie poświęcić dla miłości?
Na scenie zobaczymy spektrum ludzkich stanów emocjonalnych i zachowań odzwierciedlających różne oblicza miłości.
Poetycki, oniryczny, niespieszny spektakl łączący różne środki ekspresji scenicznej, ze szczególnym uwzględnieniem tańca, ruchu scenicznego i improwizacji.

Niewielkie partie tekstu mówionego tłumaczone są na polski język migowy.

Choreografia „Amoroso” powstała w wyniku wspólnej pracy zespołu Teatru Klucz i jego opiekuna artystycznego, Janusza Orlika.

Jak pisze Monika Świerkosz w „Didaskaliach”:
„AMOROSO nie jest spektaklem podejmującym ważną społecznie, choć ciągle tabuizowaną i trywializowaną, kwestię prawa osób niepełnosprawnych do miłości i przyjaźni, tworzenia związków, rodzicielstwa, seksu, intymności. Janusz Orlik z zespołem nie uprawiają teatru społecznego. Reżyser podejmuje temat miłości jak artysta pracujący z artystami, przetwarzając go na wypracowany wspólnie (poprzez ciało, słowo, muzykę, ruch) język sztuki. Niepełnosprawność nie jest tu różnicą, która podlega zatuszowaniu czy uwypukleniu, wydaje się po prostu częścią narzędzia artystycznego, którym dysponują i z którym pracują aktorzy. Nie jest zresztą czymś przypisanym jedynie twórcom – dzięki konsekwentnym i wielowymiarowym działaniom na rzecz dostępności w poznańskim Centrum Kultury Zamek, osoby z niepełnosprawnościami są również zaprojektowani jako odbiorcy i odbiorczynie tej sztuki”.