Kobieta leży na plecach. Ma czarną bluzę i długie brązowe włosy. Patrzy w górę.

Dobrze ci tego nie opowiem

reżyseria: Anna karasińska


„Oglądam scenę bombardowania lasu. Nie wiadomo, skąd dokładnie wiedziałem już wcześniej, jak to wygląda i wiem, jakie to uczucie być w bombardowanym lesie. Czuję satysfakcję”.

Od autorki:

Swoją pracę opieram na badaniu tego, czy jest sens mówić o wojnie w obrębie sztuki, a jeśli tak, to jakie treści mogą stać się tworzywem dla sztuki performatywnej.

Sprawdzam, w jaki sposób używamy pamięci do „pamiętania” o wojnie i jak to się zmienia w pokoleniach.

Jaki jest realny wpływ tej pamięci na życie ludzi w Polsce i czy jest to mechanizm który uniwersalizuje się poza Polskę.

Czy istnieje możliwe do uzyskania doświadczenie widza, które może inaczej uporządkować to, co jest zapisane w pokoleniowym przekazie?

Jaką zmianę w percepcji minionej wojny uznalibyśmy za korzystną dla współcześnie żyjących?

Co byłoby korzystne – dobrze zapomnieć czy uświadomić sobie, jak wiele się pamięta?

Zdjęcia

Pat Mic

Z recenzji

„Wyciągając wnioski z narodowych metafor krwi i błota, można pomyśleć nie tyle o różnicy wyobraźni, która wpływa na myślenie i działanie, ile o piętnie, które odciska się na każdej sferze życia i działania. Wyłania się z tego obraz narodu, który istnieje jako pewna niemalże fizyczna, a z pewnością psychiczna ciągłość. Jako czujące ponadpokoleniowe ciało.”

Witold Mrozek, „Krew i błoto”, Dwutygodnik

Zespół

Tekst, reżyseria: Anna Karasińska
Obsada:
Bożena Wydrowska
Sara Goworowska
Dobromir Dymecki
Karolina Harris

Spektakl powstał w ramach cyklu Komuny Warszawa Przed wojną / Wojna / Po wojnie

Impulsem, który skłonił Komunę Warszawa do zajęcia się wojną, był ciąg ponurych wydarzeń z ostatnich lat: wojna w Ukrainie i Syrii, Brexit, wygrana Trumpa. Coraz częściej pojawia się myśl, że wojna w Europie może przestać być historią. Stąd potrzeba zadania pytań o to: Czy jesteśmy przygotowani do wojny? Czy pamięć o wojnie ułatwia podtrzymanie pokoju? Czy wojna może być sprawiedliwa? Czy polityki historyczne otwierają rany i zbroją społeczeństwa do walki?

W ramach cyklu powstały spektale:

Cezarego Tomaszewskiego: Cezary idzie na wojnę
Anny Smolar: Ośrodek wypoczynkowy
Grzegorza Laszuka: Hannah Arendt: Ucieczka (koprodukcja Teatr Powszechny, Łódź)
Wojtka Ziemilskiego: Spektakl dla turystów (koprodukcja Slovensko mladinsko gledališče, Ljubljana)
Weroniki Szczawińskiej: Nigdy więcej wojny

Współfinansowanie

Spektakl został dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy

logo. Zakochaj się w Warszawie
Scroll to Top