
Dziewczyny
reżyseria: Gosia Wdowik
Ten spektakl już raz się wydarzył. Zgodnie z zasadą eksperymentu.
Ten spektakl wydarza się znowu. Zgodnie z praktyką recyklingu.
Ten spektakl wydarzy się jeszcze raz – w przyszłości. Zgodnie z zasadą najdłuższego suspensu.
Pierwszy raz spotkałyśmy się ze Stefą, Mimi, Jagodą, Wiktorią i Polą w 2016 roku. Przygotowywałyśmy wspólnie spektakl „Dziewczynki” w Teatrze Studio, w którym chciałyśmy opowiedzieć o doświadczeniu bycia dziewczynką oraz o tym, jak jej ciało – i symboliczna postać – funkcjonuje w kulturze. Spektakl był grany przez dwa lata, a więc w jego trakcie bohaterki zaczęły się zmieniać. Wyrastały z kostiumów i wyrastały ze scen.
Ich dojrzewanie zmieniało też spektakl.
Zainteresowało nas to, w jaki sposób upływ czasu można uchwycić i przekształcić w formę performatywną. Jak opowiadać historię, w której i punkt kulminacyjny i puenta pozostają jeszcze nieznane? Czym jest doświadczanie upływu czasu? Czy czas i historia to zawsze to samo?
Wobec wszystkich tych pytań powstał pomysł cyklu przedstawień opowiadających o życiu pięciu bohaterek. Najpierw: Dziewczyny. Potem: Kobiety. Potem – może Babcie.
Poza tym wszystkim chciałyśmy pozostać razem w tym procesie dorastania, dojrzewania i starzenia się w zmieniającym się krajobrazie politycznym.
Zespół
Reżyseria: Gosia Wdowik
Scenariusz (na podstawie materiałów z prób i improwizacji dziewczyn): Weronika Murek
Scenografia i kostiumy: Dominika Olszowy
Montaż materiałów archiwalnych: Agata Baumgart
Realizacja wideo: Bartek Zawiła
Konsultacje wideo: Wojciech Sobolewski
Realizacja światła: Klaudia Kasperska
Muzyka, opracowanie dźwięku: Sebastian Dembski
Obsada: Jagoda Szymkiewicz, Milena Klimczak, Pola Pańczyk, Wiktoria Kobiałka, Stefania Sural
Premiera
13 października 2023
Nagrody
GRAND PRIX 28. Festiwalu Korczak Dzisiaj
„Za odwagę spotkania ze sobą z przeszłości, podniesienie osobistych historii do rangi uniwersalnych, za reżyserię bezpiecznej i artystycznej ramy spotkania publiczności z aktorkami.”
Biogramy
Gosia Wdowik ― reżyserka teatralna, przewodnicząca Gildii Polskich Reżyserek i Reżyserów Teatralnych. Pierwszy sukces to główna nagroda na Festiwalu Młodej Reżyserii w Krakowie za spektakl “Piłkarze”, który zrealizowała w TR Warszawa (2016). Współpracuje z teatrami w Polsce i Europie. W 2023 roku wyreżyserowała „Dziewczyny” w Teatrze Komuna Warszawa, z tymi samymi bohaterkami, z którymi sześć lat wcześniej zrealizowała „Dziewczynki” w Teatrze Studio w Warszawie. Dwa lata temu ukończyła studia w DAS Theater w Amsterdamie, gdzie zajmowała się problematyką wypalenia i eksploracją przestrzeni między zmęczeniem a sprawczością poprzez wdrażanie metod aktywistycznych do swojej praktyki artystycznej. Rozważała przede wszystkim kwestię tego, jak tworzyć teatr i dokonywać zmiany w sytuacji wyczerpania sił.
Recenzje i publikacje
Anna Sańczuk, „Dziewczyny” Małgorzaty Wdowik: Opowieść o byciu nastolatką”, „Vogue”:
Małgorzata Wdowik zastanawiała się, na ile teatr, jako medium skoncentrowane na „tu i teraz”, jest w stanie uczynić tematem upływ czasu i wyobraziła sobie projekt, który trwałby przez całe życie bohaterek. Niczym w filmach czeskiej dokumentalistki Heleny Třeštíkovej albo brytyjskiego reżysera Paula Almonda, którzy bohaterów obserwują z kamerą przez dziesięciolecia.”
https://www.vogue.pl/a/dziewczyny-nowy-spektakl-malgorzaty-wdowik
Katarzyna Janowska, „Newsweek”:
Dojrzewają, nie lubią swoich zarejestrowanych kamerą dziecięcych portretów, ale ich ówczesne marzenia ciągle są aktualne. Autorki i bohaterki spektaklu chcą się za kilka lat spotkać znowu. Teatralny girlhood może stać się rozpisanym na lata portretem pokolenia dziewczyn urodzonych w pierwszej dekadzie XXI wieku.
Katarzyna Niedurny, „Dojrzewanie, przemijanie”, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2023 nr 178:
Dziewczyny obserwują dziewczynki, którymi były kiedyś, a niektóre z nich z trudem je akceptują. Te twarze, emocje, marzenia i głosy przeminęły już przecież na zawsze. To automatycznie wywołuje pytania, które zadała jedna z aktorek w trakcie spektaklu: jaki będzie nasz stosunek do siebie za kolejne dziesięć lat?
https://didaskalia.pl/pl/artykul/dojrzewanie-przemijanie.
Katarzyna Lemańska, „Zawsze ktoś patrzy”, „Notatnik Teatralny”, 12.12.2023:
Czym „eksperyment”, jak same nazywają swój spektakl twórczynie, różni się od nagrywanego przez dwanaście lat fabularnego filmu „Boyhood” Richarda Linklatera czy projektu fotografa Noaha Kaliny, który przygotował ośmiominutowy film z 7263 selfie, przedstawiających jego metamorfozę przez 20 lat? Cykl przewidziany na kilka odsłon („Dziewczynki”, „Dziewczyny”, „Kobiety”, a może nawet – już prawdopodobnie bez udziału Wdowik i Murek – „Babcie”) mówi nie tylko o dorastaniu i kolejno wchodzeniu w dorosłość, dojrzałość i starość, ale oddaje kobietom w różnych etapach ich życia głos.
https://notatnikteatralny.pl/recenzje/zawsze-ktos-patrzy/
Współfinansowanie
Wydarzenie dofinansowane przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.
