Kocham balet

Ramona Nagabczyńska jest tancerką i choreografką. Edukację artystyczną zdobyła w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Warszawie, w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie oraz w London Contemporary Dance School w Londynie, natomiast teoretyczną na Uniwersytecie SWPS oraz Uniwersytecie Warszawskim. Pracuje w Polsce i za granicą.
Do jej prac choreograficznych należą: „New (Dis)Order” (2012) – wybrany w 2014 do sieci Aerowaves, „Re//akumulacja” (2012), „The Way Things Dinge” (2014), „pURe” (2015), „MORE” (2017), „Networking” (2018/19), „Części ciała” (2019) – również wybrane do sieci Aerowaves, „Silenzio!” (2021), „Le Jeu de Massacre” (2021)– wspólnie z Barbarą Kingą Majewską, „Błogo” (2022), „Anonimowi performerzy” (2024) oraz „Hate Haus” (2024) – wspólnie z kolektywem Hertz Haus.
W latach 2015-2019 była artystką międzynarodowej sieci sztuk performatywnych apap Network. W 2021 zdobyła nagrodę za reżyserię spektaklu „Silenzio!” na festiwalu Boska Komedia.
Jest jedną ze współzałożycielek kolektywu Centrum w Ruchu.

Agata Siniarska zajmuje się choreografią poszerzoną. Swoją praktykę sytuuje pomiędzy tym, jak myślimy o świecie, a tym, jak się w nim poruszamy. Jej obecne badania dotyczą idei muzeum antropocenu, wielogatunkowych archiwów w czasach wojny i wymierania oraz różnych sojuszy między ciałami ludzkimi i nie-ludzkimi. Poza performansem i choreografią, Agata zajmuje się dramaturgią w sztukach performatywnych a niedawno rozpoczęła swoją podróż przez undergroundową scenę muzyczną, grając w zespole szum (jako TATARI wraz z noise-punkowym zespołem rat milk).
Mieszka w Berlinie ze swoim psem Foką. Jest wielką fanką Brazylijskiego Jiu Jitsu. W 2025 roku została brązową medalistką mistrzostw Europy w Lizbonie.

Aleksandra Borys pracuje z choreografią w nurcie art and science, włączając w badania artystyczne nauki ścisłe, kosmologię i ekologię. Od ponad dekady tworzy prace choreograficzne, eksperymentując z ich somatyczną i immersyjną formą. Jej prace produkowane były przez Nature of Us, Galerię Foksal w Warszawie, Nowy Teatr w Warszawie, BlakDance w Brisbane, pelna.lia haraki i NiMAC w Nicosia, warszawską Zachętę, Teatr Komuna Warszawa i Art Stations Foundation w Poznaniu.
Założyła i prowadzi niezależną gazetę choreograficzną „Ruchome Teksty”. Jest członkinią warszawskiego kolektywu Centrum w Ruchu. Nominowana do nagrody Prix Jardin d’Europe 2011, laureatka Aerowaves Listy 2012 oraz Polskiej Platformy Tańca 2012.
Stypendystka m.in. programu stypendialnego KPO 2024, programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, programu Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca, wizyty studyjnej w Movement Research – Judson Church w Nowym Jorku, Stypendium Badawczego Grażyny Kulczyk, programu ministerialnego Młoda Polska, programu SPAZIO, DanceWeb2011, programu ImPACK, oraz programu Tour de Choreografes d’Europe.
W latach 2021-2022 rozwijała swoje badania artystyczne w ramach programu a.pass – artistic research on performance and scenography w Brukseli. Od 2016 roku ma tytuł Master of Art and Science zdobyty na Central Saint Martins, University of the Arts w Londynie; jest również absolwentką licencjatu z tańca współczesnego na CODARTS, University of the Arts w Rotterdamie; oraz ukończyła Państwową Szkołę Baletową w Łodzi.

Karolina Kraczkowska – tancerka, performerka, choreografka, absolwentka Instytutu Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego oraz programu Dance in Performance w Laban Center w Londynie. Członkini Polskiego Teatru Tańca w latach 2004-2007. Jako freelancerka brała udział w produkcjach m.in. Jasmin Vardimon, Fin Walker, Michaela Keegan-Dolan, Kirstine Kyhl Andersen, Christopha Winklera, Riccardo Buscarini, Leili Mcmillan, Janiny Rajakangas, Uli Sickle, Martena Spangberga i Tino Sehgala. Obecnie związana z warszawskim środowiskiem eksperymentujących choreografów, reżyserów i dramaturgów m.in. Pawłem Sakowiczem („Masakra” i „Drama”), Ramoną Nagabczyńską („Silenzio!”, „Anonimowi performerzy”) Anną Smolar, Anką Herbut, Martą Malikowską i Agatą Siniarską, Renatą Piotrowską , Magdą Ptasznik. Stypendystka programu Danceweb w 2016 roku, którego mentorem był Tino Sehgal i Louise Hojer. Równocześnie rozwija swoje zainteresowania w obszarze choreografii, realizując autorskie prace solowe. m.in. na rezydencji Chez Bushwick w Nowym Yorku w 2016, w ramach programu performatywnego w Zachęcie (SPA, 2017, Plac Małachowskiego, 2018), Solo Projekt Plus 2018 w Starym Browarze oraz w ramach stypendium kulturalnego miasta Lublin (2019 pokaz pracy w procesie w Wawerskim Centrum Kultury). W pracach tych pogłębia swoją praktykę ruchową i choreograficzną, eksplorując możliwości transformacji ciała, zmiany własnej tożsamości, opierającej się na percepcji ciała jako metaforze, instrumencie, narzędziu, ucieleśnieniu animującego go podmiotu, komunikujące wewnętrzną myśl, uczucia i afekty. Ciało postrzegane jako produktywne i kreatywne, widziane nie jako stały niezmienny byt, ale jako seria procesów ciągłego stawania się, konstytuowania, integracji, multiplikacji, dążące do zwiększania swojej potencjalności.

Iza Szostak to choreografka i performerka, której droga artystyczna prowadzi przez taniec klasyczny, eksploracje nowego materializmu, aż po eksperymenty z technologią VR. Wykształcona w warszawskiej Szkole Baletowej oraz w Codarts – Rotterdam Dance Academy, zaczynała od klasyki, by z czasem wkraczać w obszary tańca współczesnego, performansu i sztuki konceptualnej.
W centrum jej twórczości zawsze pozostawało ciało – nie tylko jako narzędzie ekspresji, lecz jako medium, poprzez które można badać relacje z otoczeniem, obiektami czy technologią. Fascynacja nowym materializmem doprowadziła ją do poszukiwań choreografii jako praktyki relacyjnej, w której ruch nie tylko wyraża, ale również tworzy rzeczywistość.
Na tej ścieżce powstały spektakle takie jak RE//MIX – Merce Cunningham (premiera w Teatrze Komuna Warszawa), Europa. Śledztwo, National Affairs, Skaj is the Limit czy Balet koparyczny, w których ciało staje się elementem większej struktury – czasem systemu śledczego, czasem maszyny, a czasem archiwum pamięci.
Od 2020 roku Iza zanurza się w świat poszerzonych rzeczywistości, badając, jak technologia zmienia nasze postrzeganie ciała i obecności. Tworzy projekty VR, takie jak Future Presence (Biennale WRO) i Score (TRAFO), w których choreografia przenosi się do przestrzeni cyfrowej, otwierając nowe możliwości doświadczenia ruchu.
Mieszka w Warszawie, jest mamą Rozalki i Ignasia, współtworzy kolektyw Centrum w Ruchu i rozwija kolejne projekty na styku tańca, sztuk wizualnych i nowych technologii, często we współpracy z artystą audiowizualnym (a prywatnie mężem) – Kubą Słomkowskim.