Osoba w czerwonej masce. Ma na sobie czarny szlafrok, stoi pochylona. Za nią projekcja - odbicie osoby i abstrakcyjne tło, czerwono-zielone wzory.

LARVA

reżyseria: Marta Ziółek


Jeden z najważniejszych spektakli 2021 roku według „Polityki”!

 

tancerka (zwłaszcza w wymiarze kolektywnym)
była i nadal uważana jest za zagrożenie dla systemu
jej głos potencjalnie mógł przenikać wzdłuż i w poprzek starych struktur;
tancerka nie sprzeciwia się patriarchatowi, ale go rozmontowuje lub uzdrawia.
Katye Coe


LARVA to koncert ciała, punkowa celebracja samospalenia, śmierci, która staje się uwerturą wokalizacji scenicznej persony — kobiecego klowna. To taniec skoncentrowany na mocy wokalizacji i jej politycznych implikacjach, badający zdolność ciała do wyrażania lęków i zaburzania zastanych porządków. To hołd oddanym kobiecym drapieżcom, akt zrodzonym z ziemi, ognia i popiołu.

LARVA to manifest feministyczny, który jest bezwstydny, głośny, surowy. To rodzaj osobistej, politycznej wypowiedzi, piosenki o mocy wrzasku wnętrzności ciała, o płynnej seksualności, o erotyce wyślizgującej się nadzorowi władzy. To hołd złożony punkowym artystkom takim jak Patti Smith, Diamanda Galas czy Kim Gordon.

W LARVIE scena wykorzystana jest jako przestrzeń przecięcia różnych kanałów doświadczania: kina, teatru, koncertu i obrzędu. Integralnym elementem spektaklu jest video nawiązujące do tradycji feministycznej erotyki, która sprzeciwia się patriarchalnym i mizoginistycznym obrazom kobiecej seksualności i przyjemności.

Czerpiąc z kultury punka i hip-hopu, poprzez wibracje, oddech, spojrzenie, gest, LARVA animuje i reanimuje ciało w częściach, staje się wybuchową cielesną błazenadą, parodią nieodpowiednich zachowań, gestów i wypowiedzeń. Przełamuje cielesną formę, tworząc nowe pas.

LARVA to maska-widmo, które ze sceny teatralnej czyni przestrzeń transgresji.

W swoich rozważaniach nad postacią Pulcinelli Agamben zwraca uwagę na związek między światem umarłych a teatrem. W odczytaniu tym scena staje się portalem, bramą, przejściem. W LARVIE punkowa figura kobiecej tricksterki przemienia to, co ludzkie w coś nie-do-końca ludzkiego, coś nie na miejscu, zakłócającego prawidłowe reguły performowania.

LARVA przywołuje subwersywną moc spektaklu, maskarady i farsy.

Jako model ucieleśnienia maska uwalnia heterogeniczny potencjał persony i upolitycznia jej wypowiedź: daje wyraz wielości, ambiwalencji i zmienności, a także społecznemu, cielesnemu i wokalnemu wymiarowi ja. Głos ma płeć, klasę, rasę, jest usytuowany i naznaczony, jest fonicznym ja, które rozciąga ciało i spaja je z tym, co polityczne.

LARVA porusza kwestię kobiecej sprawczości w jej relacji do wolności słowa, ekspresji ciała, seksualności i przyjemności.

Przez lata kobiety, zamiast scalać się z erotyczną siłą wokalizacji, pozbawiane były prawa głosu. Kobiecy głos stanowił realne zagrożenie dla systemu, co ucieleśnia mitologiczna figura śpiewającej syreny, w swym krzyku przemieniającej „kobiecy głos” w zabójcze zaklęcie.

LARVA bada sposoby, w jakie kobieca cielesna ekspresja i nienormatywna wokalizacja może przekształcać horyzont tego, co społeczne.

LARVA to ciało społeczne w działaniu.
 
 

Uwaga! Spektakl przeznaczony dla widzów dorosłych.

Zdjęcia

Pat Mic

Zespół

Koncepcja, choreografia, performans – Marta Ziółek
Dramaturgia – Teresa Fazan
Film – Adam Zduńczyk
Maski – Mateusz Bidziński
Muzyka – Wojciech Blecharz, współpraca: Natan Kryszk
Perkusja – Bartosz Szabłowski 
Kostiumy – Joanna Hawrot
Grafika na kostium i materiał – Marcin Domański
Scenografia – Natan Kryszk Pola Czunikin-Krasowicka
Światło – Aleksandr Provaliński
Praca z głosem i wsparcie w procesie – Agata Bargiel

Biogram

MARTA ZIÓŁEK – choreografka, reżyserka, performerka, pedagożka, kołczyni. Absolwentka choreografii w SNDO w Amsterdamie. Odnosząc się do kolektywnych technik cielesnej partycypacji bada emancypacyjną i uzdrawiającą społecznie moc tańca. Prowadzi warsztaty transformacyjne i empowermentowe dla kobiet. Kołczuje kobiety jak świadomie pracować z emocjami przez ruch. Taniec postrzega nie tylko jako przestrzeń indywidualnej manifestacji ciał, ale jako kolektywne działanie, które może stać się narzędziem oporu i zmiany. W swoich choreografiach tworzy hybrydowe formy, przemieszczając się od rebelianckich gestów kultury ulicznej do sztuki wysokiej.
Zajmuje się zagadnieniem autoinscenizacji kobiecego ciała i głosu. Działa w obszarze tańca, filmu i teatru. Autorka m.in. takich spektakli, jak “Panie władzo, to są tylko tańce”(razem z Anką Herbut), “Monstera”,  “Trucizna”, “Pamela”, “Zrób siebie”, i LARVA.

Współfinansowanie

Spektakl został dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu HUB Kultury KW.

logo. Zakochaj się w Warszawie
Scroll to Top