Najlepsze miejsce. Architektoniczna wiosna w Teatrze Komuna Warszawa

Spacer z Filipem Springerem, otwarcie kiosku z kawą, koncert na budynek i światło, instalacja przygotowana przez pracownię Macieja Siudy i DJ set


16.00: „Ogród”. Kiosk z kawą – otwarcie!

Jesteśmy od poniedziałku do piątku w godz. 10.00–18.00 i zawsze, gdy w Teatrze będzie coś się działo.

Zapraszamy Was do zielonej enklawy, gdzie cień dają drzewa, a nie biurowce. Znajdziecie tu odpoczynek od zgiełku – miejsce, by usiąść i na chwilę się zatrzymać. A jeżeli dokądś biegniecie, to na szybko też coś u nas złapiecie. Będzie świetna kawa i herbata, będą napoje, przekąski, a latem lody.

„OGRÓD – kiosk z kawą” prowadzi Caravan of Love, organizacja non-profit działająca na styku kultury i gastronomii. Prowadzili Karawanę Street Food na Placu Zabaw nad Wisłą, znacie ich z wydarzeń Teatru Komuna Warszawa. Wszystkie zarobione środki inwestują w działania kulturalne, sportowe oraz w reintegrację społeczną i zawodową, m.in osób z doświadczeniem uchodźctwa.

17.00: Spacer architektoniczny  z Filipem Springerem, w szarej godzinie.

Zrobiliśmy rundkę wokół Teatru Komuna Warszawa, z kilkoma przystankami po drodze. Filip Springer opowiadał, co kiedyś było na tych terenach oraz dlaczego dla wszystkich poza deweloperami lepiej jest remontować istniejące budynki niż burzyć je i stawiać wieżowce. 

18.00: „Super 2 ”. Koncert na budynek i muzykę.

Duet muzyczno performerski SUPER2 (Laszuk/Rączkowski) zaprezentował wizualno-audialny esej na cześć „Najlepszego miejsca”. Modernistyczny budynek siedziby Teatru Komuna Warszawa zamienił się w świetlny instrument elektroniczny.

19.00: „daisy cutter coffee after”. Set didżejski w ogrodzie.

 

Przez cały czas była dostępna wystawa projektów Macieja Siudy z wizualizacjami renowacji budynku, który jest siedzibą Teatru Komuna Warszawa. To świetny przykład powojennego modernizmu, który po latach zaniedbań i straconych bezpowrotnie obiektów, staje się wizytówką Warszawy. Od kilku lat z powodzeniem ożywiamy tę przestrzeń. Mimo skromnego budżetu każdego roku odbywa się tu około 200 wydarzeń. Spektakle, koncerty, pokazy kina letniego, wystawy, imprezy sąsiedzkie odwiedzają tysiące osób zainteresowanych kulturą i ambitną młodą sztuką. Potencjał miejsca pokazuje projekt „Kwartału społeczno-kulturalnego Emilii Plater 29-31”, za który Teatr Komuna Warszawa zdobył Nagrodę Mieszkańców w X. edycji Konkursu Architektonicznego Prezydenta m.st. Warszawy.
Idea utworzenia „Kwartału” wpisuje się w najważniejszy obecnie trend architektury światowej, który zakłada większą troskę o już istniejące budynki niż nacisk na ich wyburzanie i stawianie nowych.

„Prawdziwie zrównoważone projektowanie nie zawsze wymaga budowy nowych budynków, ponieważ jest wiele już istniejących, które z tego czy innego powodu stoją puste lub opuszczone” – pisze Andrew Biro, kanadyjski działacz na rzecz zielonej polityki w „A Complete Guide to Adaptive Reuse. „Zamiast wyburzać te budynki, w naszym najlepszym interesie jest ich odnowienie, ponowne wykorzystanie i rewitalizacja – praktyka, która ostatecznie pomaga zmniejszyć ilość odpadów, zminimalizować emisję i przeciwdziała komercjalizacji centrów miast. To ważne ze względu na fakt, że budownictwo odpowiada za około 40% światowej emisji dwutlenku węgla, a przemysł budowlany jest odpowiedzialny za wydobycie ponad 30% światowych zasobów naturalnych i produkcję 25% światowych odpadów stałych. Ponowne wykorzystanie przedłuża żywotność istniejących budynków, przyczynia się do ograniczenia dalszego zużycia zasobów i energii, co z kolei pomaga zmniejszyć ilość odpadów i szkodliwych emisji.
Projekty rewitalizacyjne pomagają zachować i przywrócić historyczne znaczenie budynków, jednocześnie dostosowując ich funkcję, aby lepiej służyły społeczności”.

Najważniejsze przykłady rewitalizacji to m.in. Tate Modern w Londynie czy Zollverein w Zagłębiu Ruhry. Warszawa chwali się udaną przebudową Browarów Warszawskich czy Fabryki Norblina. „Kwartał społeczno-kulturalny Emilii Plater” powinien stać się równie ważnym punktem na mapie nowej-starej warszawskiej architektury. Aby tak się stało, potrzebna jest decyzja polityczna. Póki co, władze Warszawy zwlekają z podjęciem kroków w stronę ochrony tego miejsca i wsparcia starań o wykorzystanie jego ogromnego potencjału jako wzorcowej przestrzeni, gdzie aktywność artystyczna, zielona wysepka w ścisłym centrum miasta i dobrostan mieszkańców stolicy łączą się w idealnej symbiozie, tworząc #najlepsze miejsce.

Zdjęcia

Julia Szabłowska i Milena Liebe

Zdjęcia

Grzegorz Laszuk, wizualizacje: pracownia Macieja Siudy

Filip Springer

Pisarz i fotograf. Absolwent archeologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor książek poświęconych przestrzeni i architekturze. Za debiutancką Miedziankę. Historię znikania (2011) nominowany do Literackiej Nagrody Nike, Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego, Nagrody Literackiej Gdynia i Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus. Stypendysta Narodowego Centrum Kultury i Fundacji „Herodot” im. Ryszarda Kapuścińskiego. Jego książki tłumaczone są na angielski, niemiecki, rosyjski i węgierski. Dyrektor programowy Instytutu Reportażu w Warszawie, współtwórca Szkoły Ekopoetyki (wraz z prof. Julią Fiedorczuk), pomysłodawca i współtwórca literackiego Festiwalu po Drodze. Kurator projektu fotograficznego Migawki. Fotograficzne Archiwum Rewitalizacji.
źródło: karakter.pl

Maciej Siuda

Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, stypendysta Universidad Politecnica de Valencia. Doświadczenie zawodowe zdobywał m.in. w biurach Sou Fujimoto w Tokio i Grupo Aranea w Alicante. Siuda na koncie ma m.in. projekt pawilonu DEVEBERE prezentowanego na biennale architektury w Wenecji (2012), ekspozycji „Spór o odbudowę” dla MSN w Warszawie, „Odwilż 56 – Cracovia 65” dla Instytutu Architektury w Krakowie czy „Mikrokosmos rzeczy: publiczne i prywatne życie kolekcji” dla Muzeum Warszawy, a także kompleksu oświatowego przy ul. Zaruby w Warszawie. Za projekt szkoły na Haiti zdobył nagrodę Holcim Awards Acknowledgement (2014). Pracuje też jako wykładowca i kierownik merytoryczny kierunku architektura w School of Form.
Maciej Siuda jest autorem modelu 3D zwycięskiego projektu w konkursie na Pawilon Polski 19. Międzynarodowej Wystawy Architektury w Wenecji w 2025 roku. Projekt „Lary i Penaty — o budowaniu poczucia bezpieczeństwa w architekturze” opracował zespół w składzie: Aleksandra Kędziorek (kuratorka), Krzysztof Maniak (artysta), Katarzyna Przyzwańska (artystka) i Maciej Siuda (architekt).
Dla Teatru Komuna Warszawa opracował projekt rewitalizacji budynku szkoły przy ul. Emilii Plater 31.

daisy cutter

Daisy cutter DJ-ka, historyczka sztuki, kuratorka. Z wykształcenia jest pianistką klasyczną, ale także absolwentką Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną ASP w Warszawie. Tam obroniła dyplom o politycznym potencjale choreografii społecznej. Daisy cutter jest współzałożycielką kolektywu FLAUTA, organizującego imprezy benefitowe wspierające osoby z doświadczeniem uchodźczym oraz społecznościowego Radia Kapitał. Prowadzi research o politycznym potencjale choreografii i performansu, współtworzy Radiową Akademię oraz kilka cykli imprez. W swoich setach eksploruje i sprawnie przeplata różne gatunki i stylistyki, odnajdując się zarówno w szybszych klubowych brzmieniach, jak i barowym, nastrojowym downtempo.

Współfinansowanie

Wydarzenie dofinansowane przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.

projekt współfinansuje miasto stołeczne Warszawa
Scroll to Top