O czym tu gadać, jeśli nie ma o czym mówić

„Kapitalizuję swój talent i tu tańcuję
Jako dziecko myślałam, że kiedyś się rozpruję
Krok starego rozpierdalał kiedyś moje ego
Gdy nie było hajsu, to tańczyłam na całego”

O doświadczeniu DDA (dorosłych dzieci alkoholików) w trzech aktach. Spektakl inspirowany życiem trojga artystów wizualnych, którzy rozpoznali, że wspólne doświadczenie dorastania w dysfunkcyjnej rodzinie wcale nie oznacza wspólnej definicji, ani perspektywy na sprawę.

Przychodzą do teatru z intencją eksperymentu, ustanawiając komunikację na poziomie szczerości. Aby opowiedzieć o własnym systemowym uwikłaniu i żeby wywlec na wierzch Starego. Ukrytego w ciele, wspomnieniach, nawykach i zachowaniach. Interesuje ich lawirowanie między stanem trzeźwości a nietrzeźwości, widoczności a jej brakiem, bycie w rolach i wychodzenie z nich. Chcą rozmawiać o konsekwencjach dorastania w rodzinach z problemem (alkoholowym), o których niełatwo jest mówić w pojedynkę. To głos młodszego pokolenia, które ma świadomość tego, że za często zgadza się na auto-wyzysk i na branie odpowiedzialności za to, za co odpowiedzialność powinien wziąć ktoś inny.

Jest podjarka na inny stosunek do browarka. Jeżeli doświadczenie DDA jest tak powszechne w polskim społeczeństwie a przychody ze sprzedaży wódżitsu rokrocznie idą na rekord, jak do tego doszło, że właściwie nie ma o czym mówić? Było źle, mogło być gorzej, będzie inaczej?

Akt 1 – B. Montana
Akt 2 – Perełka
Akt 3 – Lucky