Rapeflower / pokaz we Wrocławiu

W solo „Rapeflower” Hana Umeda wykorzystuje tradycyjny taniec japoński jiutamai do opowiedzenia osobistej, a zarazem uniwersalnej, historii – doświadczenia przemocy seksualnej. To jedno z najbardziej transkulturowych zjawisk, współdzielonych przez kobiety niezależnie od tożsamości etnicznej i szerokości geograficznej, w której się znajdują.

Jednocześnie artystka –  certyfikowana tancerka jiutamai – przygląda się przemocy wpisanej w tę tradycyjną technikę. W XIX wieku jiutamai był wykonywany wyłącznie przez kobiety. Tancerki nie mogły występować na scenie, zarezerwowanej dla mężczyzn, pojawiały się w tzw. herbaciarniach, w dzielnicach rozkoszy, do których klienci przychodzili na prywatne pokazy taneczne.

Pracę nad spektaklem rozpoczęła od dogłębnego researchu, który prowadziła w ramach programu „SoDA” MA w ramach HZT Berlin, Univeristy of Arts Berlin & Ernst Busch Academy of Dramatic Arts Berlin oraz w ramach rezydencji „Thinking Through the Museum”, Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

W efekcie powstał odważny i poruszający, a jednocześnie subtelny i wysmakowany wizualnie, performans o odbudowywaniu siebie.

„Identyfikując się jako przetrwanki, często milczymy. Nie chcemy, aby na nasze żywe ciała była projektowana figura ofiary. Stajemy się niewidzialne przez ucieczkę od postrzegania jako obiekty litości. Unikając konfrontacji z doświadczeniem gwałtu skazujemy się na przymus powtarzania traumatycznej sytuacji lub jej aspektów w poszukiwaniu utraconej kontroli.

„Jak uczciwie mówić o gwałcie? Jak umiejscowić własne doświadczenie pomiędzy tabuizacją a pornografizacją? RAPEFLOWER to śledztwo przeprowadzane na terenie własnego ciała. To doświadczenie przemocy seksualnej —zarówno własne, odziedziczone i wyuczone — przeplata się ze strategiami obronnymi i strategiami przetrwania. Jest czymś cielesnym, a nie dyskursywnym. To także opowieść o gwałcie rozumianym jako stan, a nie tylko pojedyncze zdarzenie.

Lukrecja z rzymskiej legendy po doświadczeniu gwałtu ze strony Sekstusa Tarkwiniusza popełnia samobójstwo, stając się w ten sposób na wieki przykładem kobiecej cnoty, choć dziś jej śmierć możnaby interpretować jako konsekwencję PTSD. Jednak Artemisia Gentieleschi, barokowa malarka, która wielokrotnie przedstawiała Lukrecję w swoich obrazach,  przepracowała własną traumę gwałtu właśnie poprzez twórczość artystyczną, stając się jedną z pierwszych uznanych malarek w europejskiej historii sztuki. Czy scena, na której wystawiam na widok publiczny swoje zgwałcone ciało i zabieram głos we własnym imieniu, jednocześnie ucieleśniając doświadczenia przemocy seksualnej pokoleń tancerek, może stać się przestrzenią emancypacji i uzdrowienia?”