„Tkacze” Hauptmanna w reżyserii Franka Castorfa byli na przełomie tysiącleci jednym z tych niemieckich przedstawień, dzięki którym polski teatr na nowo dowiadywał się, czym może być społeczne zaangażowanie demonstrowane na scenie. Przewrotne, bezwzględne wobec wszystkich ukazywanych bohaterów politycznego konfliktu, podważające prostą lewicową wiarę w rewolucję – dzieło Castorfa było zarazem wyrazem przywiązania do wywrotowej ironii, antysystemowych gestów sztuki. Łukasz Chotkowski, dramaturg Teatru Polskiego w Bydgoszczy, współpracownik Mai Kleczewskiej, od niedawna także samodzielny reżyser, sprawdził mit „Tkaczy” w rozbudowanej, dwukanałowej pracy wideo przygotowanej na ulicach Berlina i Warszawy. Czy uda się ponownie wygłosić fragmenty „Tkaczy” ze sceny Volskbühne (miejsce premiery oryginału) oraz Teatru Polskiego w Warszawie (gdzie przed kilku laty pokazano spektakl Castorfa)? Czy głos robotnika naprawdę wybrzmi w tych miejscach?
Czy robotnik zaangażowany przez aktorów do wygłoszenia tekstu, zidentyfikuje się ze słowami Hauptmanna? Czy subwersywny gest będzie jedynie ironicznym odniesieniem się do pierwowzoru, czy nabierze też innych znaczeń?
Zdjęcia
archiwum Komuna/Warszawa
Zespół
Reżyseria: Łukasz Chotkowski, Współpraca: Agata Skwarczyńska, Zdjęcia: Magda Mosiewicz, Udział wzięli m.in.: Dominika Biernat, Sebastian Pawlak.
Współfinansowanie
Projekt powstał dzięki wsparciu finansowemu Urzędu m. st. Warszawy w ramach projektu „Teatr jako przestrzeń publiczna”: