Robotnik Niematerialny

„Robotnik niematerialny” to spektakl oparty na udziale publiczności, poprzedzony obserwacjami prowadzonymi przez jego twórczynie, w którym padają pytania o to, w jaki sposób tytułowy robotnik dyscyplinuje i eksploatuje swoje ciało w trakcie pracy? Czy potrafi rozdzielić czas pracy od czasu wolnego? Czy pracuje za dużo, bo życie samo w sobie stało się dla niego nieustanną aktywnością? Autorem muzyki do spektaklu jest Bartek Borowiec, a oprawy graficznej – Rene Wawrzkiewicz.

Projekt realizowany jest w ramach projektu Studio otwarte – miejsca prezentacji prac performatywnych debiutantów oraz twórców najmłodszego pokolenia.

„Robotnik niematerialny” to projekt, który zajmuje się systemami kontroli i ich zmianami w erze pracy kognitywnej. Bada ciało w procesie produkcji pracy niematerialnej, opisywanej dotychczas w opozycji do produkcji przemysłowej. Praca niematerialna coraz częściej staje się rozproszona w całym społeczeństwie i niemożliwa do zmierzenia. Odkąd pracownicy fizyczni zaczęli odchodzić od taśm, zaczęła również powstawać nowa organizacja pracy, która może mieć wpływ na proces dematerializacji ciała pracownika poprzez zatarcie granic między pracą i wypoczynkiem pod pozorem wolności i ideologicznego zaangażowania.
Od września 2014 r. autorki projektu Małgorzata Wdowik oraz Anna Wojnarowska z wysokim ryzykiem niepowodzenia, na własną odpowiedzialność oraz poza społeczną świadomością prowadziły badania z udziałem robotników niematerialnych. Obserwowały ich życie prywatne oraz zawodowe. Mierzyły ilość czasu poświęcanego na ich pracę oraz odpoczynek. Monitorowały modele kontroli pracy niematerialnej oraz jej wydajność. Sprawdzały sposoby jej klasyfikacji. Analizowały język i sposoby komunikowania się robotników niematerialnych. Przeprowadzały ankiety oraz wywiady, pytając o to, czy robotnik niematerialny może również wykonywać pracę fizyczną? W jaki sposób robotnik niematerialny dyscyplinuje i eksploatuje swoje ciało w trakcie pracy? Czy robotnik niematerialny potrafi rozdzielić czas pracy od czasu wolnego? Czy robotnik niematerialny pracuje za dużo, bo życie samo w sobie stało się dla niego nieustanną aktywnością? Jaki kształt przybrałby robotnik niematerialny, gdyby zdecydował się zmaterializować?

Badania pozwoliły autorkom projektu opracować formułę umożliwiającą zobaczenie niewidzialnego. Zobaczenie robotnika niematerialnego. Materializacja robotnika niematerialnego może się udać dzięki pomocy publiczności.