Still Life (martwa natura)
reżyseria: Agata Maszkiewicz (gościnnie)
Czy pamiętasz swoją pierwszą kupioną rzecz? Czy jest coś, co chciałabyś przekazać innym po śmierci? Gdybyś był Faraonem, z czym chciałbyś zostać pochowany?
„Still life” to spektakl, który skupia się na relacji człowieka z codziennymi przedmiotami i naturą. Agata Maszkiewicz wraz z Vincentem Tirmarche, przywołują do życia wypowiedzi Alexa, Jenny, Marco i Emmy na temat ich najbliższego otoczenia, natury rzeczy oraz śmierci. Na scenie, unikając fizycznej obecności przedmiotów, tancerka poprzez ruch stara się odnieść do pytań postawionych swoim rozmówcom. W efekcie kolażowa kompozycja tańca, światła, kostiumów oraz projekcji wideo staje się Martwą Naturą per se.
premiera: 12-13 października 2017, festiwal Konfrontacje Teatralne, Lublin
Zespół
Pomysł/choreografia/taniec: Agata Maszkiewicz
Video/dramaturgia: Vincent Tirmarche
światło: Henri Emmanuel Doublier
Kostiumy: Sofie Durnez
Muzyka: Wouh Nicolas Jaar, Gosh Jamie XX
Muzyka oryginalna: Goneril & Cocoon/Christophe Demarthe; remiks Vincent Tirmarche
Reżyseria dźwięku: Goneril
Produkcja: teatr L’Avant-Scène Cognac, Francja
Koprodukcja: Art Stations Foundation, Poznań
Rezydencja: BUDA Art Center Kortrijk/Belgia; Maison de la Culture Amiens/Francja, przy dofinansowaniu Ministerstwa Kultury – DRAC Nouvelle-Aquitaine/Francja oraz wsparciu kolektywu SUPERAMAS
Biogram
Agata Maszkiewicz – choreografka i performerka. Absolwentka Institute of Dance Arts w Linz oraz ex.er.ce. w Centrum Choreograficznym w Montpellier. Stypendystka Dance Web 2006. Uczestniczka europejskich programów Modul Dance (2012) oraz Identity.move! (2013/2014). Od 2017 zrzeszona artystka teatru l’Avant Scene w Cognac. Regularnie pracuje z Art Stations Foundation w Poznaniu. Obok własnej pracy choreograficznej (m.in.Polska, Don Kiewicz &Sancho Paniec, Pojedynek), tworzy z innymi artystami m.in. z kolektywem Superamas, Weroniką Szczawińską i Agnieszką Jakimiak. Jej prace były pokazywane na wielu festiwalach w Polsce oraz w Europie.
Z recenzji
„Czerpiąc garściami, choć nienachalnie, ze współczesnej myśli humanistycznej i posthumanistycznej (…) Maszkiewicz i Tirmarche starają się na polu sztuki porzucić antropocentryczne hierarchie i wytworzyć nowe relacje w obrębie ludzkich i nie-ludzkich interakcji.”
Przekraczając niemożliwe, Monika Kwaśniewska, Didaskalia, 143/2018 str.116
“The piece is absolutely moving and mesmerizing, questioning that which is physical and that which is not readily present, leaving us with that precise lasting impression which persists, like an attachment to an object we long cherished.”
Confronting The Limits: Konfrontacje Festival 2017, Agata Tumiłowicz-Mazur
„Agata Maszkiewicz, zarówno na poziomie koncepcji, jak i praktycznej realizacji, mnoży pytania, prowokuje, ale nigdy nie daje gotowych odpowiedzi. Zręcznie unika także jakichkolwiek konkluzji, pozostawiając je widzom. (…) Pozostaje tylko pytanie, czy odbiorcy odważą się utracić komfort oczywistości i utrwalonej (choć nic nie wnoszącej) wiedzy na rzecz ryzyka podążania za tym co niejednoznaczne, twórcze i otwarte.”
W poszukiwaniu życia martwej natury (Still life), Agnieszka Dziedzic, Teatralia Kraków
Internetowy Magazyn „Teatralia”, numer 246//2018
„Każdy element, nawet ten utrzymany w szybkim tempie, wypływa z ciała powoli, a dbałość o szczegóły i wykończenie ruchu (gesty dłoni, stóp, głowy, kierunek spojrzenia) sprawia, że nasz wzrok nie jest w stanie oderwać się od tańczącej postaci.”
Martwa natura wiecznie żywa – recenzja spektaklu „Still Life” Agaty Maszkiewicz , Izabela Stańdo, taniecPOLSKA.pl, 2018
„Choreografie Maszkiewicz ukazują wycinek naszej rzeczywistości, odnosząc się do jej konkretnych aspektów z wyraźnym dystansem. Humor i ironia, ale także rodzaj prowokacji, to sprawdzone elementy twórczości tej artystki (…) W jej nowej pracy subtelny żart pojawia się w zasadzie tylko w nagraniach wideo, w dość niecodziennych pytaniach skierowanych do rozmówców. Pomimo zmiany w języku i sposobie komunikacji z widzem w stosunku do poprzednich prac, Still Life nie sposób odmówić wdzięku i lekkości. (…) Element werbalnej prowokacji, dobrze znany z wcześniejszych prac Maszkiewicz, uległ w Still Life zredukowaniu na rzecz konceptualnych gestów.”
Natura rzeczy – recenzja spektaklu Agaty Maszkiewicz „Still Life” (XXII Konfrontacje Teatralne), Marcin Miętus, taniecPOLSKA.pl, 2017