Uroboros. Rewia na trzy aktorki
reżyseria Agata Koszulińska
Punktem wyjścia do spektaklu są dwie kolekcje mody Alicji Tkaczyk, stworzone z odpadów oraz nasze osobiste relacje z ubraniami. Razem z projektem Change Now (Zmiana Teraz) zapraszamy na spektakl o obiegu materii w świecie, o sentymentalno-czułym podejściu do ubioru i przyjemności posiadania bez wyrzutów sumienia.
Staram się w swojej opowieści wychodzić poza dobrze znane (ekologiczne, ekonomiczne i postkolonialne) argumenty związane z potrzebą ograniczenia nadprodukcji. Odwołuje się do własnych emocji i tęsknot związanych z przedmiotami oraz poczuciem kontroli nad tym co konsumuję. Zanurzam się w przyjemności posiadania, która nie jest obarczona wyrzutami sumienia.
W realnym świecie trudno mi jest dzisiaj odnaleźć taką przyjemność. Nawet pobieżna znajomość systemów produkcji, marketingu i dystrybucji dóbr oznacza koniec niewinności. To ciężar, który wielu każe wychodzić na ulicę i krzyczeć – tak jak pewnemu naukowcowi, który rozumiejąc zbliżającą się katastrofę rzucił się do nawoływania, jak prorok apokalipsy będący na granicy między szaleństwem, a byciem jedynym zdrowym.
Ale więcej jest nas, cicho cierpiących strach i wyrzuty sumienia; jednego dnia stawiających sobie ekologiczne wyzwania, a drugiego kupujących tani, kolorowy, plastikowy szmelc.
Pozostawanie w niemocy jest nieznośne, stąd potrzeba tworzenia mikroutopii, będących jednocześnie realnymi mikrozmianami. W ramach tej pracy poszukuję czułości do ubrania, jako intymnego artefaktu będącego świadkiem historii.
Co by było gdyby, naprawianie naszych ubrań, przerabianie kiedy nam się znudzą, wymienianie się i łączenie ze sobą było dla nas najbardziej naturalną rzeczą na świecie?
Jest to próba stworzenia teatru w 100% upcyclingowego. W ramach projektu Uroboros powstanie również mapa polskich artystów upcyclingowych.
Agata Koszulińska
Zespół
scenariusz, reżyseria: Agata Koszulińska
dialogi: Justyna Janowska, Weronika Łukaszewska, Michał Przybyła, Agata Koszulińska
projekt wystawy: Agata Koszulińska, Amadeusz Nosal, Mateusz Korsak, Alicja Tkaczyk
kostiumy, obiekty: Alicja Tkaczyk
światło: Amadeusz Nosal, Mateusz Korsak
choreografia, praca z ciałem: Michał Przybyła
muzyka: Wojciech Frycz
Obsada:
Justyna Janowska
Weronika Łukaszewska
Michał Przybyła
Biogramy
Reżyserka teatralna, absolwentka kulturoznawstwa w IKP na Uniwersytecie Warszawskim, studentka reżyserii na Akademii Teatralnej w Warszawie, współzałożycielka grupy Close Collective. Działa w obszarze teatru, animacji, performance’u i VR performance’u. W swoich pracach często dotyka tematyki feminizmu, posthumanizmu i transhumanizmu, używając do tego celu zarówno nowych technologii jak i bardzo analogowych narzędzi teatralnych, od własnego ciała poczynając. Chętnie łączy prace naukowe i reaserch dokumentalny z fantastyką i futurologią. Wielbicielka interdyscyplinarności sztuki oraz spotkań ludzi i nie-ludzi.
Poza działalnością artystyczną od kilku lat działa w grupach pracujących na rzecz zmiany standardów w instytucjach kultury. Była członkinią grupy roboczej powstałej po ujawnieniu nadużyć na Akademii Teatralnej (Kodeks Etyki, powołanie Rzeczniczki Praw Studenckich, dostęp do terapeuty w ramach studiów, organizacja międzynarodowej konferencji Zmiana – teraz! O czym milczeliśmy w szkołach teatralnych). Od początku pandemii pracuje w Kole Młodych przy Gildii Reżyserek i Reżyserów Teatralnych. Do sukcesów Koła należą m.in program Fundusz na start i Elementarz Dobrych Praktyk.
Publikacje
Fragment z rozmowy z Agatą Koszulińską na blogu komisu z odzieżą z drugiej ręki Bazar Miejski w Warszawie:
„Pierwotnie tytuł brzmiał: Uroboros – wejście do szafy, bo interesowało mnie przyglądanie się ubraniom oraz szafa jako obiekt – z jednej strony można się w niej schować, a z drugiej mogą się tam kryć intymne historie. I to się nie zmieniło, ale później wspólnie postawiliśmy na bardziej zaczepny tytuł, który ma zapowiadać pewną przewrotność formy. Rewia, czyli coś co ma rozmach, jest kontrastowane przez liczbę aktorek.
Uroboros to wąż zjadający własny ogon, symbol wiecznego powrotu. Jeśli spojrzymy na to z perspektywy ekologicznej to będzie nas odsyłał do cyrkularności. Jeżeli natomiast weźmiemy pod uwagę konsumpcjonistyczny model naszej cywilizacji to jest w tym pewna groźba, bo jeśli wąż skutecznie zje sam siebie to zniknie.”
Cały tekst TU
Reda Paweł Haddad, „Ubieram się, więc jestem”, „Teatr dla Wszystkich”:
„Instalacja performatywna Agaty Koszulińskiej to zbiór puzzli scen z życia „pierwszego świata”, w którym sprzedawcy w galerii obłaskawiają klienta jak niewolnica na polu bawełny swojego Pana dobrodzieja, instagramowa coach celebrytka instruuje jak sprzedawać swoją confidence, dwie koszule w pełen erotycznego napięcia sposób rozmawiają o tym jakie najbardziej lubią wirowanie, a wyrzucenie ulubionej sukienki, której krawcowi nie udało się uratować, jest traktowane jak strata bliskiej osoby.”
Cały tekst TU
Katarzyna Harłacz, „Mieć czy być?”, „Teatr dla wszystkich”:
„Przed spektaklem teatr zaprosił na wystawę tematycznie nawiązującą do granej sztuki. Wystawa skupiała się na aspekcie klimatycznym, konsumpcjonizmie i świadomości wyboru ekologicznego (artyści Komuny Warszawa zachęcają m.in. do wymiany ubrań oraz do niekupowania ubrań nieetycznie wyprodukowanych). Spektakl miał szersze, bardziej wielowymiarowe przesłanie i odnosił się do wielu aspektów korzystania z dobrodziejstw tego świata. […]
Spektakl w reżyserii Agaty Koszulińskiej w humorystyczny sposób namawia do zdrowego rozsądku – do świadomego dbania o klimat, bez marnotrawstwa i nadmiernego materializmu, ale też do tego, by cieszyć się życiem i korzystać z przyjemności w dojrzały sposób. Jedno i drugie wymaga wzięcia odpowiedzialności za siebie, swoje potrzeby i za przestrzeń, w której się żyje.”
Cały tekst TU
Współfinansowanie
Performans stanowi część projektu „Zmiana-Teraz!” sfinansowanego z funduszy Komisji Europejskiej w ramach programu Erasmus+
ZMIANA-TERAZ! (CHANGE-NOW!) to międzynarodowy program edukacyjny, którego liderem jest Akademia Teatralna w Warszawie. Celem jest opracowanie nowych propozycji kształcenia i praktyk teatralnych opartych na zasadach demokratycznych, podmiotowych i zespołowych (niekiedy odległych od tradycyjnego modelu nauczania), odpowiadających na dynamiczne przekształcenia społeczne i zmieniające się warunki pracy w kulturze, uwzględniających przeobrażenia, które zachodzą w środowisku teatralnym po pandemii. Istotnym elementem programu jest realizacja spektakli młodych twórców, powstałych we współpracy z renomowanymi warszawskimi teatrami, bazująca na efekcie synergii: wymianie dobrych praktyk i wzajemnym uczeniu się.
www.changenow.at.edu.pl
Spektakl dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu Komuna Warszawa – Społeczna Instytucja Kultury.
