Za tobą, moja zimna ciotko
reżyseria: Adelina Cimochowicz, Alka Nauman
Punktem wyjścia do powstania spektaklu była praktyka pary psychoterapeutów Jiriny i Ferdinanda Knoblochów rozwijana za żelazną kurtyną w ówczesnej Czechosłowacji. Jedno z pierwszych pytań zadawanych przez Knoblochów brzmi: jaka jest relacja pomiędzy tym, co wewnątrz i tym, co na zewnątrz? Twierdzili oni, że żyjemy w paradygmacie fałszywej dychotomii zakładającej istnienie podziału na doświadczenie wewnętrzne i to, co inne, na zewnątrz. Prowadzi to do nierozwiązalnych problemów, uniemożliwiających dostrzeżenie i zrozumienie przestrzenności doświadczenia nieuznającego granic wyznaczanych przez nasze tkanki. Wedle Knoblochów granice naszej skóry nie są granicami naszego ciała.
Kurtyna jest momentem spotkania: połączenia i oddzielenia za razem. Mokra od fantazji, wyobrażeń, projekcji i oczekiwań, grająca naszej ciekawości na nosie. Brudna, zużyta i niby niepotrzebna, wciąż jednak niepozwalająca o sobie zapomnieć. Karmiąca nostalgią i podsuwająca fałszywe tropy. Jesteśmy ciekawe co jeszcze może nam, toczącym swoje małe emocjonalne wojny, zrobić. To w końcu za zasłoną skóry, wewnątrz ciała, w ciemności dzieją się wszystkie procesy życiowe: trawienia, krążenia czy śnienia. Nawet wzrok zależy od ruchu cienkiej kurtyny powieki. Czym jest nasza cielesność w zderzeniu z dzisiejszą narzucaną wizją, gęstą od diagnoz i etykiet. Sprywatyzowaną, utowarowianą, zindywidualizowaną i wstydliwą?
Premiera spektaklu „Za tobą, moja zimna ciotko” Adeliny Cimochowicz i Alki Nauman realizowana była w ramach programu rezydencyjnego HUB Kultury KW, którego hasłem przewodnim w tym sezonie było „Hello Darkness My Old Friend”.
Kuratorem programu był szwedzki reżyser Markus Öhrn.
Z recenzji
„Podczas oglądania tego spektaklu czułam narastającą dezorientację, ale jest to chyba nieuchronna konsekwencja metody obranej przez artystki, które podczas wspólnej pracy pozwoliły sobie na nierozumienie. Być może więc jedną ze stawek jest wyrwanie się z normatywnych formuł myślenia i podążenie za tym, co dziwne i konfundujące. Za zimną ciotką.”
Zespół
Koncepcja: Adelina Cimochowicz, Alka Nauman
Wideo: Adelina Cimochowicz
Choreografia: Alka Nauman
Występują: Julita Goździk, Edka Jarząb, Alka Nauman
Kostiumy i scenografia: Julita Goździk we współpracy z Adeliną Cimochowicz i Alką Nauman
Dźwięk: Edka Jarząb we współpracy z Adeliną Cimochowicz i Alką Nauman
Wykorzystane utwory:
„Ja jestem już taka” Violetta Villas
Materiały wizualne: Adelina Cimochowicz
Konsultacje: Ida Ślęzak, Jaqueline Sobiszewski, Magdalena Przybysz
Sound design: Justyna Stasiowska
Światło: Jacqueline Sobiszewski
Biogramy
Adelina Cimochowicz
artystka wizualna, kucharka i ogrodniczka. Przygląda się granicznym stanom emocjonalnym, kryzysom nerwowym oraz pracy jako przestrzeni budowania więzi i kolektywnego oporu. W swoich działaniach podejmuje kwestie zdrowia psychicznego i jego wymiaru politycznego. Tworzy wydarzenia związane z kuchnią roślinną, prowadzi permakulturowy ogród na Saskiej Kępie. Ukończyła architekturę i Urbanistykę na Politechnice Białostockiej i Wydział Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie pracuje w Akademii Sztuki w Szczecinie.
Alka Nauman
artystka działająca pomiędzy choreografią, tańcem i sztukami wizualnymi. Interesuje ją cielesne wykorzystywanie absurdu, ekscesu i codziennych grotesek jako strategii walki z patriarchalno-faszystowskim heteromatrixem. Jej praktyka oparta jest na improwizacji, zabawie i rozwijaniu długotrwałych cielesnych relacji z ambiwalentnymi społecznie obiektami (np. moher). Uczy się tworzyć bezpieczne i niehierarchiczne przestrzenie i jest zaangażowana w działania przeciwdziałające przemocy w tańcu.
W latach 2019-2020 była asystentką artystycznego duetu Florence Peake i Eve Stainton. Jest absolwentką choreografii w London Contemporary Dance School i Etnologii oraz Antropologii Kulturowej na UW.
Współfinansowanie
Spektakl dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu HUB Kultury KW.
