Call me Jay

Agata Maszkiewicz jest choreografką i performerką. Mieszka we Francji.
Ukończyła wydział tańca współczesnego w Institute of Dance Arts w Linz, była uczestniczką programu „ex.er.ce” w Centre Chorégraphique National w Montpellier. Współpracowała m.in. z kolektywem Superamas, Ivaną Muller, Alix Eynaudi, Anne Juren, Paolą Caspao, Weroniką Szczawińską i Agnieszką Jakimiak. W Teatrze Komuna Warszawa występowała dwukrotnie – w 2019 roku zrealizowała spektakl „Taki pejzaż” (w ramach programu rezydencyjnego „Krajobraz”, którego kuratorką była Weronika Szczawińska) oraz w 2019 ze spektaklem „Still Life”.
W pracy choreograficznej wykorzystuje ciała, przedmioty, rzeczy, teksty, obrazy. Lubi tworzyć hybrydowe formy sceniczne, łączyć różne, często bardzo odległe od siebie tematy i proponować dziwne mieszanki. Używa humoru jako narzędzia. Zawsze szuka konkretnego kontekstu do stworzenia ruchu. Uwielbia tańczyć i zależy jej, żeby taniec był atrakcyjny również dla widzów.

Emma Tricard jest tancerką, choreografką i mówczynią. Po szkoleniu u Maguy Marin ukończyła HZT-Berlin (Inter-University Center for Dance) i Master Exerce w ICI-CCN w Montpellier. Od 2015 roku rozwija badania choreograficzne oparte na obserwacji i zniekształceniach między „mówieniem” a „robieniem”. Rzucona w wir przygód, wymyśla tańce koniugacji, myśli o swojej pracy w czasie przyszłym i bawi się związkami przyczynowo-skutkowymi między rzeczami, myślami, ruchami i zjawiskami natury. Tworzy spektakle taneczne, spacery dźwiękowe i rozwija badania z Joanne Clavel, badaczką CNRS (Centre national de la recherche scientifique) w dziedzinie humanistyki środowiskowej. W 2022 roku stworzyła “Débordement / Die Ausschreitung” – francusko-niemiecki utwór choreograficzny science-fiction, we współpracy z Cécile Bally. Jako performerka współpracuje między innymi z Cie L’Unanime, Sergiu Matisem, Alainem Michardem, Leą Moro, DD Dorvillier, Anną Aristarkhovą i towarzyszy pracy Betty Tchomangi jako dramaturżka i asystentka.

Séverine Rième jest performerką, choreografką, projektantką światła i poetką. Po ukończeniu studiów literackich, w 1998 roku rozpoczęła pracę jako tancerka-performerka, a od 2004 roku zajmuje się choreografią i reżyserią.
W pracy twórczej łączy ciało w ruchu, praktyki wokalne oraz tworzenie plastikowych i wizualnych urządzeń. Eksploruje obszary między bezwładnością a życiem, plastycznością i wymazywaniem, tożsamością i różnorodnością. Pracuje nad wieloma projektami scenicznymi, filmowymi i poetyckimi. W 2024 roku wydała pierwszą książkę poetycką „Nos soifs” (wyd. Les Carnets du Dessert de Lune). Pisanie staje się coraz ważniejszą częścią jej badań i twórczości.

Antoine Tirmarche jest muzykiem i kompozytorem. Studiował jazz w Institut Régional d’Expression Musicale w Bordeaux. Uczęszczał na zajęcia z kompozycji orkiestrowej i elektroakustycznej w Conservatoire Gabriel Fauré w Angoulême i ukończył kompozycję elektroakustyczną w 2023 roku. Interesuje go, jak dźwięki oddziałują na siebie, w utworach często łączy nagrania ledwo słyszalnych i nieznośnie głośnych dźwięków, niepokojących i kojących brzmień. Lubi wchodzić w dialog z poruszającym się ciałem, scenografią lub światłem i zawsze szuka niekonwencjonalnych sposobów interakcji.

https://ateliernautilus.bandcamp.com/track/antoine-tirmarche-the-accountant-dance

Marta Szypulska jest krawcową, kostiumografką i scenografką. Absolwentka studiów magisterskich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu na Wydziale Architektury Wnętrz i Scenografii ze specjalizacją Projektowania Ubioru. Mieszka na trasie Poznań-Warszawa-Lublin, pracuje wszędzie. Działania artystyczne kierunkuje w stronę projektowania ubioru unikatowego, przeznaczonego ludziom ulicy, niekonwencjonalnym indywidualistom oraz świadomym konsumentom mody. Inspiracje czerpie z futurystycznych wizji i świata natury. Obecnie realizuje się w projektowaniu kostiumów teatralnych, krawiectwie personalnym oraz w tworzeniu form na miarę performatywnych potrzeb. Pracowała w wielu teatrach w Polsce. Z Weroniką Szczawińską zrealizowała: „Nigdy więcej wojny”, „Rozmowy o drzewach”, „Po prostu”, „Miejski Ptasiarz”, „Klub”, „Czas porzucenia”, „Grzyby”, „Trąbka do słuchania”. Pracowała z Wiktorem Rubinem nad kostiumami przy „Chaplin”, „Klątwie rodziny Kennedych”, Obywatelce Kane”, „Mrowisku”. Wraz z Wojtkiem Rodakiem zrealizowała spektakle: „Żeglarz”, „Tom na wsi”, „Kolorowe sny”. Współpracowała z Jasminą Metwaly dla Hammer Museum w Los Angeles i KW Institute for Contemporary Art w Berlinie. Robiła rzeczy dla Teraz Poliż, Gosi Wdowik, Hany Umedy i takich choreografów jak Alicja Czyczel, Marta Ziółek, Wojtek Grudziński i Magda Jędra. Ostatnio w Teatrze Komuna Warszawa zaprojektowała scenografię i kostiumy do spektaklu „M4G1C BL0W”.

Agnieszka Ryszkiewicz, zajmując się performansami in situ, pedagogiką performatywną, mediacją artystyczną i grami choreograficznymi, pracuje w seriach zacierających granice między różnymi formami sztuki i przekręcających formaty tradycyjnych utworów.
Studiowała w Institute of Dance Arts w Linz, na Uniwersytecie Paris 8-St Denis (filozofię i estetykę tańca), ukończyła dwuletni program choreograficzny „ESSAIS” w Narodowym Centrum Tańca Współczesnego w Angers we Francji (CNDC pod kierunkiem Emmanuelle Huynh). Kontynuuje pracę w różnych kontekstach, badając społeczne wymiary ludzkich ciał, ich ikonografie i wspomnienia. Spotkania z innymi ciałami prowadzą ją do tworzenia sztuk scenicznych, performansów, happeningów i sytuacji performatywnych z udziałem amatorów. Realizuje projekty zarówno w przestrzeniach artystycznych, jak i pozaartystycznych (galerie, więzienia, szkoły, internet, domy prywatne).

Vincent Tirmarche od 2000 roku jest członkiem kolektywu SUPERAMAS, w ramach którego stworzył wiele filmów, instalacji i performansów. Pokazy SUPERAMAS, często „nieklasyfikowalne”, łączą krytyczną refleksję nad współczesnym środowiskiem społeczno-politycznym z formalnymi badaniami nad teatralną i/lub medialną reprezentacją, zgodnie z tradycją La société du spectacle Guya Deborda. Jako artysta interesuje się relacją między rzeczywistością a fikcją. Jego bliska współpraca z Agatą Maszkiewicz to długotrwała relacja oparta na artystycznym szacunku i wzajemnej zgodzie co do celu każdego dzieła sztuki: poruszyć widzów i wystawić na próbę ich wiarę w to, co uważają za słuszne i prawdziwe.